Ían lentamente paso a paso, camiñaban á sombra das carballeiras e andaban polos
carreiros daqueles soutos, ao carón dos regatos e dos ríos. Andaban pola serra e seguían
igual que andaran por Castela. Os peregrinos subían pola Faba de Vega de Valcarce e
entraban en Galicia polo Cebreiro, por onde seguen entrando actualmente os que
peregrinan polo Camiño Francés, con etapas marcadas, con albergues e pensións
preparadas.
Alí arriba, no alto ou no máis alto de serra luguesa, os peregrinos, cegados por tanta
claridade, paraban en seco, recreaban a vista e alongaban os sentimentos, abrazábanse a
eles ou a calquera pedra de calquera parede da Igrexa monumental e románica de Santa
María. Abrazábanse e choraban como desolados.
Paraban en O Cebreiro e preguntaban por Elías Valiña, falaban con el, encariñábanse co seu
pensar e levábano na memoria como se fose un verdadeiro monumento, un santo vivo, un
ilustrado que poñía o seu saber ao servizo dos lugareños e dos peregrinos, sen diferencia,
viñeran de onde viñeran. Todos ían polo Hospital da Condesa, polo Alto do Poio, por
Triacastela, Pena Partida e San Cristovo do Real ata o Samos monacal.
E dende alí, por Sarria, Ferreiros de Paradela e Portomarín, ata achegarse a Ventas de
Narón. Seguir por Ligonde de Monterroso e chegar a Palas de Rei. De Palas, polas terras de
Ulloa, e por Leboreiro achegábanse a Melide, para seguir por Arzúa, cruzar o concello de O
Pino, pasar por Lavacolla e entrar, polo Monte do Gozo, en Santiago de Compostela.
Elías Valiña era de Sarria, nacera en 1929 e finou o 11 de decembro de 1989. Estamos no
seu 35 cabodano e os peregrinos que van (veñen) a Santiago, por calquera das rutas
xacobeas, considérano un referente. Foi cura do Cebreiro dende 1959 ata o seu pasamento.
Un revolucionario, un investigador considerado e premiado, un estudoso preocupado polo
desenvolvemento social, económico e cultural.
Os seus amigos e familiares, xunto coas asociacións de amigos do Camiño de Santiago, os
concellos e especificamente a Asociación de Periodistas e Estudosos do Camiño de Santiago
(APECSA) lembran os seus méritos como valedor da esperanza, da xente e dos lugares por
onde transcorre este Camiño do saber, de compartir e do aprender. Como di a Tía Manuela
a el e a Portomeñe “debémoslles todo”.
“Xustiza, traballo e salario”. Luís Celeiro
Segundo os datos achegados polo Instituto Nacional de Estatística (INE), as persoasocupadas (traballadoras) en 2024 superaron os vinte e un millóns, unha cifra que sepensaba inalcanzable, pero que aí está, para darlle lustre á acción dos responsables de crearemprego....
