Disque Galicia, xunta outras comunidades autónomas do norte e o leste peninsular, vai verse afectada esta semana por chuvieiras e vento forte con incidencia especial no litoral. É este un aviso a ter en conta, por moi afeitos que esteamos os galegos a este tipo de eventos climáticos, máis duros e evidentes nos últimos 15 anos coma consecuencia do cambio climático que nos afecta, por máis que o negacionismo posto en práctica en España por algúns partidos políticos que, sendo en boa medida herdeiros do franquismo, nalgúns aspectos botan por terra o que aquela malfadada política do xeneral ferrolán (que foi xefe do Estado pola g. de Deus e non por decisión dun pobo que vota) no que atinxe, entre outros aspectos da vida nacional, á distribución de auga nas, daquela, rexións españolas.
A DANA que afectou este mes ao litoral levantino, zonas de Castela-A Mancha, Cataluña e Baleares -posteriormente tamén a Andalucía- serviu para que algúns partidos políticos e organizacións negacionistas responsabilizaran ao Goberno actual de abrir comportas de encoros que “asolagaron pobos e mataron a máis de 200 veciños” das áreas máis afectadas polas riadas provocadas polo réxime de choivas que, en cuestión dunhas horas, superaron con moito a recollida en anos.
Son os mesmos partidos e organizacións que, meses antes, daban grazas a Franco por regular mediante a construción de encoros en distintos lugares da península as “capacidades dos ríos españois” silenciando o dano que esas “regulacións” infrinxían a numerosos pobos cuxos habitantes se viron na obriga de abandonar casas e terras para que a auga que encoraban servira para que empresas hidroeléctricas crearan un espiñazo económico do que, naquel tempo, carecían: Portomarín, Belesar, etc., son evidencias. Por non citar outras actuacións anteriores absolutamente contrarias ás citadas, como a levada a cabo nos anos 50 co desecado da lagoa ourensán de Antela, un dos máis importantes humidais da península ibérica ata 1958 situado na comarca da Limia.
Xustificación?. Gañar terras de cultivo.
Dende vai uns anos, grupos ecoloxistas reclaman a recuperación da zona, labor que, obviamente, non secundan aqueles que xustifican a “política” de encoros hidroeléctricos do xeneral.
A lagoa de Antela foi desecada no decenio dos 60. Ocupaba unhas 4.000 hectáreas -en función da choiva chegou a medir 6 por 7 quilómetros en inverno, cunha profundidade que oscilaba, nalgunhas zonas, entre os 50 centímetros e os 2 metros-.
Malia aqueles traballos de desecado, a lagoa de Antela rexurde con anegamentos que asolagan os campos botando a perder as plantacións de pataca e cereal, recuperando na estación chuviosa parte do terreo que sempre ocuparan.
Daquel desastre ecolóxico moi poucos queren lembrarse na actualidade; máis o dano causado foi transcendental, con efectos moi negativos sobre a calidade do solo, que obrigou a crear un complexo sistema de rego.
Extinguíronse dez especies de aves na Limia e unha (o ganso común) a nivel ibérico. Houbo, coma non, consecuencias sociais, económicas e mesmo demográficas moi negativas. Desapareceron veigas, vexetación de ribeira, pastizais con matos arborizados e, na actualidade, moi poucos son os que apoian a rexeneración da dinámica hidrolóxica e a recuperación de zonas húmidas, arborizadas, cultivadas e pastoreadas.
Pero os negacionistas esquecen a existencia desa proba do dano causado.
