En máis dunha ocasión téñome referido á importante produción artística e literaria que rexistra acotío a terra do Barbanza, actividade que se reflicte decote neste xornal e que promoven activamente concellos e sociedades civís, o que fala para ben da preocupación dunha cidadanía por se expresar -conscientemente- máis aló do que os seus antergos o fixeron.
Tamén está a iniciativa privada -da que asimesmo da mostra O Barbanza nas súas constantes informacións a ese respecto- cuxo culmen non sempre é acadar premios e recoñecemento de méritos pero que, sen dúbida, fala -e fala ben- da inmersión que na música, o teatro, a literatura, a pintura, o gravado, etc., están a facer os barbanzáns e que, particularmente, nos enche de satisfacción e serve para confrontar con esas outras informacións que nos desacreditan no ámbito galego.
Teño os meus referentes particulares para encamiñar esta crónica, máis vou limitarme a un traballo literario editado por Galaxia que, en 199 páxinas permite ao lector calibrar a valía dunha quincena de autores (17 concretamente) que, en Historias de Barbantia, deixan a súa pegada coma escritores autores de historias que atanguen ao Barbanza.
Son -permítame citalos- Agustín Agra, Alberte Pagán, Antón Riveiro Coello, Antonio Piñeiro, Fidel Vidal, Francisco A. Vidal Blanco, José Carou, María Xesús Blanco, Marina Losada Vicente, Mariña Pérez Rei, Natalia Carou, Óscar Reboiras Loureiro, Patricia Torrado Queiruga, Uxía Casal, Xerardo AgraFoxo, Xosé Manuel Lobato e Xosè Ricardo Losada, cun limiar de Eme Cartea que sitúa ao lector non só no contexto “barbantiano” emanado da Asociación Cultural Barbantia senón que o guía cara ao coñecemento dos propios autores: “formación diferente, idades variadas, profesións dispares, currículos ilustres e inda noveis, desconexión temática e estilística, tratamento textual orixinal, gustos diversos, bagaxes vivenciais e literarias distintas… inda que de autoría barbancesca -de nacemento ou adopción- e, sincronicamente, dunha contorna e dun tempo”.
Un libro do século XXI para unha comarca que defende con valor a súa identidade e amor á lingua de seu, o galego. “Na fala e na escrita, como en Barbantia facemos, e aquí lemos”, di o autor do limiar.
Non podo aseguralo, mais coido que é a primeira ocasión na que un conxunto de autores (17 como dicía) relatan historias que, indefectiblemente, levan en si mesmas o salitre que todo o enchoupa para que a serra do Barbanza erga a súa mole da Curota aguantando de lonxe a forza dos salseiros.
Un libro para ler e concienciarnos de que Barbanza existe e Barbantia o asume.