A Xunta de Galicia, é competente en materia de vivenda desde a aprobación do Estatuto de Autonomía de Galicia, no ano 1.981, conforme ao artigo 27, punto 3 do mesmo. Desde todo ese tempo foron moi poucas as medidas importantes que se adoptaron para conseguir que a vivenda fose un Dereito no canto dun ben de mercado e de negocio, como continúa sendo na actualidade.
Ata o momento, a maioría das administracións públicas sempre protexeron aos rendistas e propietarios para que fixesen negocio, nunha sociedade dun libre mercado feroz, a través da especulación máis salvaxe. Tamén defenderon ás entidades financeiras e grupos inmobiliarios para que seguisen realizando as transaccións hipotecarias con total impunidade e que máis tarde serían penalizadas por parte dos tribunais de xustiza, por abusivas, arbitrarias e lonxe das Boas Prácticas Bancarias.
O problema da vivenda continúa latente nunha sociedade cada vez máis desigual, onde a xente nova accede ao mercando de traballo moi tarde e con salarios de miseria. Un dos peores momentos, en España, foi a partir do 2.008, coa crise inmobiliaria ou do ladrillo, onde as entidades financeiras dedicábanse a desaloxar a moitos propietarios das súas vivendas habituais por falta de pagamentos da hipoteca. Miles de desafiuzamentos e decenas de suicidios de persoas humildes que, por situacións sobrevindas, quedaran sen traballo ou sen ingresos para poder facer fronte ás cotas hipotecarias dos seus préstamos. Quedaban sen vivenda e ademais estaban obrigados a pagar o préstamo pendente.
Naqueles tempos, non moi afastados, non había nin dacións en pago, nin moratorias, nin suspensión dos desaloxos por vulnerabilidade, nin o Código de Boas Prácticas, nin a asistencia xurídica gratuíta para poder defenderse. En fin, os propietarios e inquilinos atopábanse nunha auténtica indefensión fronte ás entidades financeiras. A maioría dos políticos e gobernantes miraban para outro lado e dicían que todo era unha cuestión particular, entre os hipotecados e as entidades crediticias, cando non querían ser conscientes de que se falaba de protexer a vivenda habitual, non da segunda ou terceira residencia.
