A Constitución española dinos que vivimos nun país democrático, con separación de poderes acorde a un estado de dereito. A realidade, en moitas ocasións, demóstranos todo o contrario. Quen elixe o poder xudicial? Os propios xuíces. Imaxinámonos que, nas eleccións democráticas, só puidesen votar os simpatizantes ou afiliados ao PP ou ao PSOE? Quen gañarían? Os mesmos. Os de sempre terían o poder. Algo similar está a suceder con algúns órganos xudiciais, sempre os mesmos teñen o poder de xulgar.
En España, como nalgúns outros países, hai certos xuíces que fan gala das súas ideas ou simpatías políticas para ditar sentenzas, autos ou resolucións xudiciais. Actúan así sen ruborizarse, créndose os salvadores da patria e ademais non lles gusta que os critiquen. Eles si poden queixarse ou denunciar persecución política, contra todo o que se mova ou lles leve a contraria.
Todos coñecemos que cando se xulgan casos similares, as resolucións xudiciais dependen do xulgado ou do maxistrado que estea á fronte. Mentres, nuns casos as sentenzas son favorables, noutros son contrarias ás pretensións do demandante. Diferentes argumentos, distintas interpretacións, a pesar de que a Lei é a mesma.
Cando un funcionario público, sexa xuíz, membro das forzas de seguridade do estado, sanitario ou militar, querer dedicarse á política tería que deixar o seu cargo e non enganar á cidadanía coas súas actuacións sectarias.
