O outro día como adoita ser habitual en min, unha parella necesitaba unha mesa á sombra, querían gozar dos manxares que ofrece esta nosa, a vosa Ribeira, díxenlles: se vos prace podedes sentarvos na miña mesa, está libre a mesa, eu marcharei axiña. Cal sería a miña sorpresa que días máis tarde un señor, ao que non recoñezo no momento, convídame a unha consumición, pregunto as razóns e dime: “O outro día cedíchesnos a mesa, e quixera agradecelo”.
Compensoume con 1 hora de charla, expliqueille que as xentes desta cidade somos xente aberta, xenerosa, é fácil establecer contacto.
Para máis alegría onte saúdame unha señora de Ribeira, residente en USA, moi preto de onde vivían os Kennedy, á marxe de coñecerme por estes medios tiven certa relación co seu pai, avó do matrimonio, e oh, grata sorpresa, que mercaron piso na cidade para pronto vir residir nela.
Xoves, dous belezóns, pregúntolles por esa bendición xenética, nunca fumaron e non consumen alcol, iso din a razón da súa forma, tamén camiñan todos os días.
Unha gran alegría.
Ribeira no extremo dunha península, non é terra de paso, se entras non hai saída, ten un hospital comarcal, que atende as necesidades primarias, logo a 1 hora ten un hospital xeral, moi recoñecido, así como a 1 hora dispón de universidade, rodeada de mar por ambas as partes ten un aire fresco e puro.
É Ribeira un paraíso? Non en absoluto, antes cando neno podiamos vivir coas portas de casa abertas, hoxe o roubo e a ocupación de vivendas esta a a orde do día, nun sector mínimo a falta de respecto, educación, é evidente, talvez mínima, mínima pero intensa.
Non é un problema exclusivo de Ribeira, senón de toda a península, non do Barbanza, senón de España, perdeuse o respecto, a educación e as boas formas, e non o digo eu, dinmo, xentes de aquí e de alá.
O poder político está tomado por chafulleiros e estas son as consecuencias, e a oposición, máis do mesmo son dúas caras da mesma moeda.
