Non resulta estraño que cada vez haxa menos persoas que desexen optar pola profesiĂłn do sector nĂĄutico pesqueiro. O futuro, para a maiorĂa dos mozos, xa non Ă© o mundo do mar. O traballo excesivo, o elevado nĂșmero de horas e dĂas de traballo asĂ como os meses que teñen que pasar lonxe da sĂșa familias, sen esquecerse dos sinistros mortais que se producen, afĂĄstanos desta profesiĂłn.
Cando sales para coller o voo correspondente que te levarĂĄ por medio mundo en busca do porto base da embarcaciĂłn pesqueira na que vas faenar, a ilusiĂłn e a esperanza son as sensaciĂłns mĂĄis fortes. Logo atĂłpaste cos antigos compañeiros de profesiĂłn, con total alegrĂa, e saes a faenar, pero nunca pensas que pode ser a tĂșa Ășltima marea. Que mesmo podes perder a vida ou vivir momentos de autĂ©ntico inferno en mares violentos, augas xĂ©lidas e con centenares de millas de distancia desde a terra mĂĄis prĂłxima.
A embarcaciĂłn pĂłdese chegar a afundir no medio do ocĂ©ano. As balsas salvavidas ĂĄbrense e saltan todos os tripulantes, cos traxes de supervivencia. Hai un forte temporal e os mariños estĂĄn mĂĄis de vinte horas nas balsas salvavidas. Golpe tras golpe de mar, chĂ©galles a desesperaciĂłn e ninguĂ©n os recata, a pesar de escoitar o zunido das hĂ©lices de varios helicĂłpteros. Ao final un buque atĂłpaos con vida e outros compañeiros xa faleceran ou desapareceran. Para estes Ășltimos, foi a sĂșa Ășltima marea. Non podemos por menos que lanzar un recordo moi especial e a nosa solidariedade para todas as familias dos falecidos.