“Tu verdad no, la verdad, y ven conmigo a buscarla, la tuya guárdatela”, son uns fermosos versos de Antonio Machado que ben poderían definir, actualmente, o fanatismo e a crispación permanente que asolaga a nosa sociedade contemporánea. Por unha banda vemos a unha parte da sociedade que se cree posuidora da verdade absoluta, instalada no conformismo, a seguridade e o fanatismo cargado de soberbia. E por outra banda unha gran maioría social que suspira por avanzar en liberdade e democracia, mantendo os dereitos e as liberdades públicas. Xa non é cuestión de heroes ou viláns senón de tolerantes e intolerantes. Estes últimos teñen como forma de razoamento a máxima de “quen non está con eles está contra eles”.
Hai quen asevera que a base de todas as sociedades modernas ten que estar asentadas sobre o trípode da Liberdade, Igualdade e a Fraternidade. Con todo dentro destas sociedades hai colectivos e organizacións cunha concepción paternalista do poder que pode derivar nun claro autoritarismo ou dogmatismo que lles leva ao abuso de poder e ao fanatismo máis radical.
Desgraciadamente, en épocas de crises, os fanáticos multiplícanse, converténdose nunha das máis perigosas enfermidades que debilitan, traumatizan e chegan a dar morte á convivencia social. Para algúns intelectuais, a personalidade social do fanático aliméntase do autoritarismo, relaciónase cos demais de forma intransixente e vive a súa vida social de modo exaltado.
Moito coidado con algúns políticos fanáticos que son capaces de disfrazar aos seus ollos e aos alleos a súa ansia de poder persoal baixo a máscara dunha ideoloxía e ve en quen non a comparten como os seus inimigos.
