Chega ese tempo sempre especial que, á hora na que o lector repasa o que hoxe publica O Barbanza, xa terá deparado máis dunha sorpresa -oxalá fora para ben de todos- nas terras barbanzás: o sorteo da Lotaría Nacional.
Serán, coma sempre, as voces marabillosas dos cativos da residencia de San Ildefonso, as que nos transporten a ese mundo de fantasía imparable que é matinar arredor do que se podería facer cun dos grandes premios no noso poder.
É irremediable: todos queremos máis (como na vella canción) sexa por necesidade real ou por acadar cotas de poder económico que na actualidade non todo o mundo pode ter e ás que todos ambicionamos chegar algún día. Oxalá fora hoxe.
Será o 7 o número final da cifra, será o 3, será par ou impar?, será unha cifra alta non baixa?.. E todos rematamos coa mesma expresión: outro ano será!. Todos os números “entran” no bombo, e para algúns “elixidos” haberá cava e convite, porque sempre hai beneficiados pola sorte que a outros soe presentarse esquiva.
Dende primeiras horas da mañá os nenos de San Ildefonso estarán a extraer as bolas. Antes era a radio e agora é a “tele”, pero son todos os medios de comunicación os que están á espreita, perfectamente sinalado onde está cada administración de lotarías co obxectivo de saír “botando lume” para recoller canto antes as opinións dos administradores e, a ser posible, dos gañadores deses arelados premios en xogo desde antes, xa, do almorzo de moitos.
Os números de sempre, o sistema de sorteos de sempre, os cálculos de sempre… só trocaron as pesetas polos euros, actual moeda de cambio en España e outros países da zona euro comunitaria. Todo o demais segue igual: a avoa que bica e rebica o décimo que xoga, a nai que non desapega da imaxe de San Pancracio esa participación de lotaría regalo do fillo que este mesmo ano atopou traballo após catro de busca, o pai que mercou no bar de Manolo un décimo que era o derradeiro que quedaba pendurado dun fío…. O mesmo de todos os anos, si, pero con anovados azos por mor de non perder as esperanzas que, segundo se di, é o último que se perde,
Pois nada, lector: que toque. E se non, seguir o fío e non deixar de xogar (se é que queremos que nos toque, amén).