Alfonso Villares, desde vai uns meses conselleiro do Mar da Xunta de Galicia, ven de dar coa pedra filosofal na que a alquimia baseaba os seus principios para chegar a solucións posibles. Unha pedra filosofal que, no que atinxe á pesca, existe en Galicia. E a ela sempre botan man os mariñeiros galegos para explicar ese certo desleixo no que vive a administración responsable da pesca e o marisqueo que nunca entende da alquimia que permite a pescadores e mariscadores vivir coa esperanza de solucións a problemas seculares. Esta alquimia ten nome: experiencia.
Alfonso Villares é veterinario e foi alcalde (algo básico para entender o que significa falar con quen sabe: a xente). Agora é conselleiro do mar, nunha entrevista publicada no xornal La Voz de Galicia, concorda nesa filosofía á que tantas veces recorre o profesional do mar cando reclama que “se fale coa xente” cando afirma que hai que combinar ciencia con experiencia: “Hai que traballar da man do coñecemento e do sector”,
Por fin, por fin alguén da administración pesqueira dí o que tantas veces reclama o sector. Só é necesario que o dito agora polo conselleiro do Mar se cumpra, porque as referencias a esta colaboración non son novas. É máis: existen acordos que falan de compromisos polos que o coñecemento se vincula á experiencia co obxectivo de, por exemplo, escoitar ao sector antes de que se aproben medidas correctoras que afectan a empresas pesqueiras e mesmo poden poñer en perigo postos de traballo.
Contar coa experiencia dos mariñeiros pode e debe contribuir a estabelecer sistemas de explotación pesqueira concebidos desde o coñecemento, en moitos casos aplicado no día a día dos barcos de pesca que van na percura dun rendemento económico que non sempre
se pode acadar. Como tampouco se pode producir a aplicación de normas de pesca que significan restrinxir a xa escasa capacidade de pescar que se lles permite aos barcos, sen ter a certeza de que reservas de tal ou cal especie se dispón. Por exemplo, o que acontece actualmente coas insoportables reducións na captura de cigala que a hai “a darlle polo zoco” (frase rotunda dun armador) ata o estremo de ter que guindar ao mar capturas non buscadas, asociadas a outras especies sí permitidas, cando no mar a experiencia dos pescadores evidencia que non hai motivos para aplicar esas restricións que as autoridades pesqueiras toman baseándose nos informes científicos.
De existir esa colaboración entre ambas as partes que o conselleiro Villares pon riba da mesa, esa cigala que se captura como especie asociada e que rematará morrendo a bordo dun pesqueiro ou de volta ao mar após ser caturada, podía rematar nas lonxas en subhastas que deran a posibilidade de ingresos a armadores e tripulantes da frota galega.
Estamos a falar de ata 1.000 quilos de cigala que, nunha soa noite, moitas veces nun único lance, son izadas a bordo e posteriormente -máis ou menos deterioradas- devoltas ao mar porque non poden ser vendidas porque, disque, non hai reservas de abondo nos caladoiros,
De onde saen, logo, as que se pescan e que se traducen decote en 400 e 500 quilos guindados ao mar pola borda?.
Lamentable esta falta de colaboración. Esperanzador que todo un conselleiro reclame o traballo conxunto no mar do coñecemento e o sector.
A ver se desta soa a frauta. Aínda que sexa por casualidade. Seríoa de agradecer, conselleiro Villares.
