Serguéi Jrushchov me confesoume o que nunca foi publicado.
Foron 13 días de amargura total, quen o viviu, se a memoria non o esquece recordarán a ameaza nuclear, había medo, si que había medo.
En outubro de 1962, fotografías aéreas obtidas por un avión de vixilancia O-2 do exército norteamericano sobre a illa de Cuba revelan que os soviéticos están a colocar armas nucleares no país caribeño. O presidente John F. Kennedy e os seus colaboradores ordenan o bloqueo da illa de Cuba.
Podíase vivir o medo á ameaza nuclear.
Sergio Jrushchov veu impartir unha conferencia á cidade de Newborgh (New York) e despois do evento nun á parte mantivemos un dialogo, falamos sobre aqueles días de 1962, foi un pequeno debate, no que eu expoña os meus razoamentos, el ante os presentes, en agradecemento aos coñecementos que eu achegaba, díxolles, “ben direiche algo que non foi publicado en ningún medio, e certo é que non esta publicado nin medios escritos, nin televisivos”.
Díxome: “Robert Kennedy chamoume para que eu influíse sobre o meu pai”.
Imaxínome a escena, dous mozos tentando influír en evitar o que ocorrería na III Guerra Mundial, esa guerra, sería con paus e pedras, sería o regreso á prehistoria.
No debate, os americanos falaban que gañou Kennedy ao retirar Rusia os mísiles de Cuba, eu imparcial, a pesar da miña simpatía polos Kennedy, aleguei que USA retiraría os vellos mísiles de Turquía, co cal quedaron empatados, é máis gañou o mundo libre, non se pode vivir baixo o medo da ameaza.
Eran os tempos da Guerra Fría.
O 23 de xuño de 1963, Kennedy visita Berlín, onde di celébrea frase de “Eu son Berlinés”.
De todo iso van alá 61 e 62 anos.
Unha memoria para o recordo.
