Houbo un tempo no que España enteira -coas excepcións das que foran “posesións españolas en África” e parte das illas Canarias- era verde, marabillosamente verde, con algunha que outra desertificación ou zona necesitada de auga, pero maioritariamente verde. Eran tempos nos que todos nos poñiamos -uns porque así o querían, outros porque os obrigaban- cara ao sol, quen con camisas vellas moitas veces herdadas quen con camisas novas bordadas en roxo, que agora agroman como evidencia de que algo que estaba sementado, en tempo de seitura política como o actual mobiliza -que curioso!- a cantos permanecian agochados, caladiños coma petos pero á espreita, sabedores de que terían o seu momento de groria, a súa oportunidade, en canto alguén botara a voar as águias que, pola morte de Franco, crimos que xa non aniñaban na España “camisa branca da miña esperanza” -canción de Víctor Manuel baseada en versos de Blas de Otero, que cantou Ana Belén- que se fixo democrática pola aceptación maioritaria do pobo español dunha Constitución da que nos dotamos en 1978 e que o Rei de España, Juan Carlos, asinou no Palacio das Cortes o 27 de decembro do mesmo ano 78 do século pasado.
Esa España, aquela España que agora é de todos, semella sen embargo ser dunha parte moi exclusiva dos habitantes da mesma nación que compartimos polo feito de sermos españois, aínda que non participemos nas algaradas que os de aquí e os de acolá organizan nun intento de probar que, finado o xeneral de Ferrol que chegou a ser xefe do Estado español após unha guerra civil, son quen de resucitalo por máis que se trasladen os seus restos dun a outro lugar.
Ven ser que queren demostrar que se non é el, Franco, sí son as camadas dos que un día o sacaron baixo palio os que manteñen vivas as súas teorías que negaban e negan espazo ás esquerdas para abriren vías a dereitas estremas nas que alindan espécimes que entenden que as rúas son súas do mesmo xeito que é da súa propiedade exclusiva o símbolo nacional por excelencia que é a bandeira que eles levan ondeando no vento, nunha pulseira, nunha garabata, con fachenda infinda. E todo porque alguén con votos insuficientes para gobernar e sen posibilidades de pactos descualifica a aquel outro que, co apoio de partidos políticos cos que se entende, pode chegar a ser investido presidente do Goberno.
Ai, sí: polo medio está a amnistía e as compensacións a Catalunya e Euskadi, malia saberen que se trata –dixo o candidato a presidente- dunha medida xeral a aplicar en función da realidade de cada comunidade autónoma.
Por isto hai algún ferido, mallados, detidos, previsiblemente sancionados?… Hai verdadeiros motivos -alleos ao descontento de tal ou cal partido- para tanta protesta, tanto insulto, tanta águia, tanto saúdo brazo en alto, tanto canto ao sol mesmo en cidadáns que nen siquera viron vivo ao promotor de todos estes acenos pseudopatrióticos?…
Se os que veñen o fan mal, o cidadán ten a solución nas máis ou menos próximas eleccións. E morra o conto.
