Somos peripatéticos os que camiñamos porque seica Aristóteles paseaba mentres ensinaba. Eu son da xente que camiña por obriga ou devoción, e porque proclamaba Machado que “se fai camiño ao andar”. E amo tres camiños, que aconsello a quen queira rutas diferentes, ao alcance de xente con máis de cinco sentidos.
Un en Begonte, en construción, o Camiño ao Belén pasando por todas as parroquias, marcado por esculturas de César Lorenzana que levna ao camiñante cara o Belén. Hai cinco; faltan catorce. Outro, o Paseo dos Soños, á beira do río, en Vilalba, onde os Coira teñen monólito para evidenciar o seu posto de relevancia na cultura de Galicia.
E o terceiro en Lugo, Parque da Milagrosa, Paseo do Cine onde desde o sábado hai unha placa na honra dos Coira do cine, revolucionarios, cineastas senlleiros, aos que a placa proclama inmorrentes, grandes, sinxelos, impresdindibles, aínda que eles non sexan conscientes da súa grandeza social. Dicía Pepe Coira que homenaxealos por algo co que desfrutan, soáballe raro. Que se aínda lles custase moito traballo e sacrificios podería entenderse, pero co que desfrutan co cine estráñalles recibir homenaxes.
Os Coira son catro de ciencias e tres de letras; deles, dous do cine, Pepe e Jorge. Ao ser setembro, en Lugo, o mes do cine desde hai corenta e catro anos, a cidade mirou para os Coira, desfrutou e enriqueceuse con eles, e díxollelo moi claro. Para que digan que Lugo é frío!. Quéntase cos temas e a xente que merece calor. E os Coira recibiron o agarimo caloroso que merecen os que están no Olimpo pero saben beber – Machado dixit – o viño das tabernas. E vir a Lugo na súa Semana de cine, da que confesan ter bebido, e especialmente vivido. Longa vida, Coiras de cine!.
