
Canto golpes dan as ondas, ao longo dun día, nas rochas?, cantas veces fíxoche calar?, canto tempo cres que aguantarás?, desgraciadamente esta canción de Amaral está de plena actualidade. A violencia de xénero segue sendo unha materia pendente na nosa sociedade e cada vez coñecemos máis exemplos desta triste e inxusta realidade.
Segundo din os expertos, a violencia, cando aparece nunha relación de parella, non desaparece polo mero feito do paso do tempo e aínda que a vítima confíe no seu arrepentimento, o ciclo de violencia volve iniciarse, aumentando en cada ocasión o nivel da mesma.
Agora que se celebrou, hai unhas semanas, o Día Internacional da Muller decatámonos de que, no meu pobo, hai un pai que abusou sexualmente e de maneira reiterada da súa filla maior, que padece un certo grao de discapacidade, así como da avoa, mentres que a esposa prefire manter o silencio por vergoña social, amparando ao sinvergonza do seu marido. Por sorte o caso vai ser denunciado pola “valentía” da filla, a pesar do pánico que ten cara ao proxenitor.
Ao mesmo tempo comprobo, persoalmente, como unha moza de mediana idade sufriu malos tratos psicolóxicos pola súa ex parella, ao longo de moitos anos, e cando tratamos de recuperar a vivenda habitual de ser desafiuzada, atópome cunha persoa esnaquizada que prefire optar pola dación en pago, antes de ter que vivir no “fogar” onde sufriu tantos horrores de malos tratos psicolóxicos.
Cada vez son máis consciente de que todos nós somos os responsables de que sigamos tendo que falar de violencia de xénero, de malos tratos e vexacións cara ás mulleres. Xa abonda !!! .