Tan pronto como os primeiros raios de sol se manifestan con forza, co mesmo pulo e alegría comezamos as persoas a conmemorar, festexar e procesionar. Calquera motivo é válido para amorearse e rexoubar. Con independencia da filia que cada un de nós teña por este tipo de coincidencias acordadas, as festas son un escenario idóneo para desenvolver aspectos valiosos e imprescindibles para o ser humano. Así, os expertos falan de vantaxes tales como o fortalecemento da identidade, o gregarismo ordenado ou o desenvolvemento cognitivo; en definitiva, do bulicio e das xoldas tamén emanan beneficios.
Así mesmo, as celebracións son un territorio idóneo para que afloren as diferenzas interpersoais, as discusións e as liortas. Non obstante, sendo habilidosos, podemos convertelas nunha magnífica oportunidade para intentar ampliar e mellorar o noso catálogo de habilidades para a resolución pacífica de conflitos. Nietzsche, Freud e mesmo as máis prestixiosas correntes da psicoloxía social aplicada trataron insistentemente de xerar modelos eficaces para o manexo conflitual, sendo o Modelo Tradicional-lineal da Universidade de Harvard un dos máis recoñecidos e aclamados.
Recoñezo a miña profunda admiración polos pensadores clásicos, pero tamén admito unha irredenta paixón polos filósofos de supermercado. Así, recordo perfectamente o razoamento dunha señora na sección de conxelados. Explicaba contenta e fachendosa a chegada da súa ampla familia para pasar as festas patronais «Pois si, xa os teño a todos na casa: as fillas, os xenros, os netos…”. Parou un intre, suspirou fondo e continuou: “pero bueno, enseghida empesan os fusiños, empesan os selos… empesa a cona!». Dubidou un instante e, decidida, colleu unha segunda caixa de langostinos tigre, dos máis grandes.
Intelixencia, empirismo e sabedoría en estado puro. Que tomen nota os de Harvard!
