O mar do Barbanza sempre foi un referente para as vellas “tarrafas” que zarpaban anos atrás do antigo porto de Cariño para ir pescar sardiña a onde -ao dicir de Varela, o gran mestre de moitos mariñeiros cariñeses- tamén pescaban os “meiriños”.
Sempre me falou de Santa Eugenia. Nunca me dixo nada de Ribeira ou Santa Uxía. Santa Eugenia figuraba de sempre na súa derrota, e celebrou que, aló polos anos cincoenta e pico, a Banda de Música Garrote (banda de Ortigueira con moitos músicos de Landoi e Cariño) fora amenizar as festas patronais de Ribeira. E de vivir hoxendía, o Mestre -sempre vestido de azul mahón e boina negra, falangueiro e amigo de contar historias do seu pobo e do mar- estou ben seguro que botaría un sorriso de satisfacción ao saber que a veciñanza de Cariño tributará este domingo, 15 de xaneiro, homenaxe de agarimo ao conveciño Kostiantyn Zghirouski (“Kostya”) que morreu a mencida do 13 deste mes en Odessa.
“Kostya” tiña 27 anos. Era ucraíno residente en Cariño desde vai seis anos (poden ser seis meses) e deixa entre os cariñeses un ronsel de lembranzas que, estou seguro, van servir para que na igrexa parroquial do pobo as campás chamen a misa para honrar a un mozo defunto moi querido por todos. Será ás 12 do mediodía. E o chamado, que parte dos propios veciños dese pobo mariñeiro do Ortegal, queren que sexa nestes momentos tan duros para os ucraínos que malviven pola invasión e guerra que Putin decretou contra deles, unha sentida homenaxe a quen compartiu as vivencias locais xunto coas outras familias ucraínas que elixiron Cariño para, sen esquecer a súa terra e os seus familiares e amigos, refacer en Cariño as súas vidas, as que Putin e a división Wagner, rompeu.
Hei dicir que esta iniciativa calou fondo. Supoño que “Kostya”, ese mozo de 27 anos, debe ser o primeiro ucraíno que, residindo en Cariño, foi morrer a Odessa, terra en boa parte recuperada polas tropas do país. Descoñezo que causou a morte deste home xove. Nen sequera sei se estaba en Odessa atendendo ao chamado para defender a súa terra da invasión rusa. Pero supoño que, fose o que fose e como fose, os cariñeses dan así, cunha misa, exemplo de amizade e recoñecemento de convivencia. E engado: síntome orgulloso de que o pobo no que nacín vai xa camiño dos 80 anos, resposte deste xeito e na medida que entende pode e debe facerse, á dor dos familiares de “Kostya”, que se sentirán arroupados pola veciñanza cariñesa no pobo que os acubilla e que eles elixiron porque a guerra os botou da súa terra.
Sexan seis meses ou seis anos, Cariño -un pobo mariñeiro e galego que ten ao Ortegal como punta de lanza entre o Atlántico e o Cantábrico- tributa a “Kostya” o recoñecemento de cariñés que xa non vai poder exercer como tal porque o frío inverno de Odessa o levou cando o galo afinaba o seu canto diario en Cariño.
Descanse en paz e que os seus familiares en Cariño atopen nos veciños a calor que lles quitou Putin.
