“Twingo, Ferrari e un frío que xa non provoca sieiro e sabañón”. Antón Luaces

31 Xaneiro 2023

Shakira e Piqué, Twingo ou Ferrari, vai ou ven. A ondaxe no mar da paso á calma chicha. Permanece a friaxe. Os cristais están embazados. É tempo do que xa non hai: sabañóns e sieiro, este por riba dos xeonllos cando eramos cativos e os sabañóns nos dedos, que non permitían xogar á bola (canica) de tanto que, disque, doían.

Nunca souben dos sabañóns, pero sí do sieiro, que deixaba a parte superior dos nocellos -xusto onde o pantalón curto, evidentemente, non cubría a perna-  e que Juanita A Troca, viciña do Pombal, en Ribeira, recomendaba que lavara con auga de mar “que todo o cura, rapás” cando viña á fonte de Bandaurrío cunha enorme bañeira de zinc á cabeza.

O sieiro tamén atacaba con gañas nos cotobelos. Doía que adoecía e daquela sen Twingo nen Ferrari; como moito o coche de Fernando (posiblemente un Chevrolet) ou o famoso  Biscúter de don Pascual, o veterinario con domicilio na praza de Compostela,

Este sieiro nas mans impedía xogar ao “pión”, de tanto como doía. E por lle facer caso a Juanita fomos Andrés O Caxado e máis eu lavarnos con auga de mar ao peirao de Cerqueira.

Vaia remedio!. Picaban as mans e picaban os xeonllos que, en verdade, era un comechón insoportable.

Malia todo puxémonos a xogar á “villa” (billarda) na esplanada da praza. Xa de primeiras, Pepe O Gancho fixo un “tiro” sensacional e eu, no afán de acadar un “lulo” (dez puntos, se no  lembro mal) collín a villa cando esta aínda tiña percorrido e vin o santoral ao completo porque unha das puntas petou no sieiro da man dereita, o que me deixou absolutamente inválido para a desputa da partida.

Días de nortada ou duro Nordés, cando os mariñeiros se xuntaban no “mentireiro” da caseta do fielato (onde cobraban os impostos pola entrada en Ribeira de bocois de viño procedentes de Vilagarcía) era sabido que os rapazotes que daquela tiñamos pouco máis de once anos eramos candidatos seguros ao sieiro, e todo por non usar pantalóns ata o nocello, que taparan totalmente as pernas.

Menos mal que na casa había cociña das denominadas “bilbaínas”  que quecían rápidamente o baixo do edificio e aínda chegaba ao primeiro andar, onde estaban os cuartos de dormir. O malo era, neses días, a friaxe das sabas. Tardabas en dormir e contabámonos contos os dous irmáns (Pepín e máis eu) ata que os corpos quecían e, por fin, ao caloriño dos corpos, cada quen se encomendaba a quen fora para enfiar un camiño dos soños ata a mañá, con todo preparado para írmonos á escola de don  Juan Emilio Álvarez de Prado (Colexio Compostela), na rúa Colón,  que tiña a carón da porta un valo de cemento no que se podían afiar os “pizarrillos”-

Daquela no había esas liortas propiciadas por Twingos e Ferraris. E como futbolistas de sona, Zarra e Panizo, Mauri e Maguregui, Ramallets, Kubala, Di Stéfano, Gento, Puskas e, na vida local, Fraga, Lolo e Juan Abelleira, Nito, Quito e Manolo da Cuba (ambos os dous, porteiros) Pepe de Evangelina, Chamora (Suco II), Ricardo O Cabuxo (porteiro) e, cando estaban de vacacións nos seus respectivos equipos, Suco I, Tucho Sampedro. Bello…

Eran tempos de sabañóns e sieiro. Os de hoxe, de Twingos e Ferraris. Pero o frío é e foi sempre o mesmo.

Outros artigos

“Recado de escribir para Julio Cortazar”. Alberto Barciela

Artículo de inauguración del VII Congreso de Editores Europa América Latina Casa América, Madrid, 18 de marzo de 2024 Estimado Julio Cortázar, admirado maestro, Confío en que en la vastedad del universo, al menos del inmemorial te alcancen estas reflexiones. Si te...

+

“Ata logo Tucho” – Fernando Sarasketa

Tucho díxolle á súa neta: lévame ao Faro de Corrubedo. Creo que foi unha das últimas viaxes ou excursións que fixo, era un home de Ribeira, da súa terra, pero tamén un algo viaxeiro e con interese por coñecer outros lugares. En Corrubedo, era un bonito día de sol,...

+

Publicidade

Revista en papel

Opinión

“Manual del Buen Corrupto”. José Castro López

“Manual del Buen Corrupto”. José Castro López

El primer principio del Manual del Buen Corrupto es la petición que el subordinadohace a su jefe: “No te pido que me des, te pido que me pongas allí donde se reparte eldinero” y ya se encargará él de que ese reparto sea equitativo de acuerdo con la máximael que parte...