Onte
no paredón do peirao
un feixe de xente en pé
como flores dunha lus branda
quedaban
mirando ao lonxe
pola noitiña
onte
disque se viron
Claudio e Ramón e Xoseíño e Rosalía
e outro Ramón (o María) e tamén Castelao
e carneiros e vacas e peixes
e cunchas e aves e mancheas de inomeados seres
no medio dun mundo
de xente
lavada polo fulgor da lúa queda
alí xuntos
sentidos
mirando ao lonxe
cara a onde a ría bica o mare
estiveron
e coidaban
a Gonzalo
irse
tranquilo
coa cabeza do dragón nunha man
e na outra o tempo
aproveitado
ata comerlle o corazón
onte
cabalgaba disque
ao lombo daquela vella balea
que cantáballe
agradecida
unha cantiga cheíña
de amor de vida e milagres
das madeiras dos metais dos cementos e das pedras
que polas mans que fan a maxia viva
falaron verdades e sabedurias
das historias suprimidas
foi no Malecón pola noitiña
onte
e ao vir o día
nosos ollos miran vidrados o sitio
onde aquela lúa parteu o mare
e os corazóns tolleitos quedan
hoxe
na busca de fíos de ouro verde para coser a fenda
baleira
e tan fonda
coma o berro do nordés
que non acouga no inverno
dunha eternidade pronta demais chegada.
.
T.N. 29.12.22
