A Unión Europea e os seus países membros son os maiores doantes mundiais de axuda humanitaria. Concretamente a U.E., cada ano, presta axuda a máis de 120 millóns de persoas. Por tanto resulta paradoxal que algúns países, por libre, pensen en perseguir aos “inmigrantes en situación irregular” para expulsalos dos seus territorios. Mesmo obrigando aos propietarios de vivendas para que non as aluguen a persoas que carezan de papeis.
Con estas medidas, é evidente que non se vai liquidar o problema dos miles de inmigrantes que queren acceder a Europa en busca dunha vida mellor para eles e as súas familias. Algúns son tratados peor que animais pero son persoas que chegan de países en conflito ou que viven na miseria económica e teñen dereito a buscarse a vida, como o fixeron, na década do sesenta, moitos dos nosos paisanos galegos e doutras comunidades.
Coa forza, o medo e a represión nunca se chegará a terminar coa inmigración irregular. Habería que facer gala da tolerancia, a empatía e a humanidade, traballando en dúas frontes: un, acollendo un número importante destas persoas nos diferentes países da Unión Europea e a outro fronte sería tratar de que poidan vivir, con dignidade, nos seus países de orixe. Para iso sería necesario investir realmente e de maneira eficaz, eses millóns de euros en colaboración humanitaria, dunha maneira produtiva. A través de proxectos de formación, emprego, comercialización dos seus produtos e que a Unión Europea entenda que tanto África como Asia terían que ser os seus provedores preferentes deses produtos. Sería unha maneira de asegurar que as persoas quedasen nos seus países sen necesidade de xogarse a vida.
A inmigración nunca debería ser un problema. O problema é a insensibilidade e falta de humanidade de moitas persoas, que viven no primeiro mundo, e os gobernos corruptos e ditaduras militares que hai na maioría deses países.