Unha soa vez na miña vida acompañei a un grupo de amigos cazadores. Foi un domingo pola mañá. Saímos cedo, cada quen da súa casa, e xuntámonos na praza de Compostela, en Ribeira. Eramos seis ou sete mozos e só dous dispuñan de permiso de armas. Eran polo tanto os únicos que portaban escopetas de caza. Outros dous amigos levaban senllas escopetas de balíns. Eu non levaba -porque no tiña- nada que pudera ferir ou matar un animal. A iso das doce ou doce e media da mañá, nun chao de leiras recén aradas, os “cazadores” tiveron a primeira oportunidade da sùa vida como tales aquel domingo.
Ei dicir, e digo, que a intención inicial era cazar coellos. Pero esa idea inicial mudou grazas a que a terra recén arada atraía a moitas aves e, entre estas, a máis dunha ducia de pombos que se tomaban a vida con tranquilidade escarabellando e picoteando na terra ata que un dos dous amigos que levaban escopetas de caza, montou a súa e disparou a distanza considerable (para min, miope de 17 ou 18 anos). O disparo fixo varios brancos -tres, polo menos-: un Pombo, morto, e outro malferido, e un corvo tamén ferido que, mal que ben, se foi afastando para, finalmente morrer ou fuxir. Tamén morreu o pombo malferido. E a caza déuse por rematada: había que retornar a casa., onde as nosas nais terían preparado o xantar.
Fago memoria desta “groriosa” xornada de caza porque lembro o mal “sabor” que me produciu ver a aquelas dúas aves cheas de sangue movendo patas e ás unha delas, e a outra no limbo dos pombos. Ao lonxe escoitabamos os ladridos dun can. Da cheminea dunha casa -na que probablemente estaba o can que ladraba- saía unha coluna de abundante fume. Alguén preparaba o xantar.
Manolo e o seu irmán decidiron que ir seis ou sete homes -uns máis ca outros polos anos e polos corpos- con outras tantas escopetas ao lombo e un fermoso can de caza cuxa raza eu descoñecía, e levar ao cinto dous pombos abatidos dun só disparo era un non sei que vergoñento, mellor deixalos na leira e que os comeran os corvos. Un do grupo aportou a súa opinión: mellor enterralos, que servirían de abono á sementeira. E alí quedaron (non sei se os corvos darían con eles máis tarde).
Primeira e derradeira experiencia como cazador acompañante. E non foi moi agradable, certamente. Sentín pena e noxo á vez: dous pombos mortos (que ninguén reclamaría) e unha partida de cazadores que non eramos quen de apuntar a nada. Os pombos morreron porque, dixo Manolo, disparou “a vulto” e os perdigóns fixeron todo o demáis.
Estes días hai en redes sociais opinións diverxentes sobre que facer cos xabaríns que baixan dos montes ás parroquias e a mesma cidade de Ribeira a calquera hora do día causando danos nas leiras de millo, nos xardíns públicos e privados e converténdose nun verdadeiro perigo para os vehículos e os seus condutores porque os animais cruzan por onde e como lles peta. E hai quen se manifesta abertamente a prol dunha cacería de xabarís controlada, porque a familia de porcos bravos increméntase substancialmente.
É comprensible: os xabaríns teñen dereito a comer o que non atopan nos seus eidos, e os viciños tamén exercen o seu dereito a se defender dos ataques dos porcos bravos. Hai dilema. Eu non vivo en Ribeira; pero tampouco sairía en plan cazador a matar a tiros aos porcos bravos que, porque teñen fame, percuran alimentos para sí e a súa descendencia.
A veciñanza alega razóns para matalos e eu non dispoño de argumentos para que non o fagan. Digo, simplemente, que sentín pena e noxo a un tempo aquela mañá -coido que era verán- na que matamos ou mataron a perdigonazos dous pombos cuxos cadáveres foron soterrados nunha leira recén arada para, probablemente, abonar a semente dun pé de millo ou un pé de patacas. Eu non sirvo para matar un porco bravo, por moi bravo que este fose. Ben sei que o lector estará a pensar si diría o mesmo no caso de comer da carne do xabarín, e xa me adianto a clarexar que a comín en máis dunha ocasión. Como tamén comín e como carne de polo, de cocho, de vaca, de tenreira, de pavo, etc., e non lle fago ascos. Non podo, polo tanto, predicar co exemplo. Terá que decidir outro se os porcos bravos deben ser mortos a tiros ou non. Porque ensinalos a usar os pasos de peóns semella que non vai ser doado. E. menos aínda, a que non coman do que non é seu. E moito menos, a que deixen de circular por pistas e estradas, arriscando as vidas de peóns e condutores de vehículos de todo tipo.