Dende vai varios anos o sector pesqueiro europeo amosa o seu rexeitamento á minería submarina (da que moitos barcos de pesca comunitarios teñen coñecemento directo pola experiencia obtida dos traballos nese eido practicados en distintos lugares, especialmente en augas perto dos caladoiros do Gran Sol nos que faenaban). Estes traballos afectaron ás distintas especies -comerciais ou non- que habitan a zona, o que resulta evidente prexudicou ao stock de tal xeito que era imposible a práctica da pesca marítima, véndose os barcos na obriga de poñer proa cara outros caladoiros coa incerteza do descoñecemento do grao de prexuízo que as investigación mineiras submarinas poderían causar tamén máis aló dos lugares nos que daquela se practicaba.
De calquera xeito o posicionamento en contra desa práctica mineira tanto por parte dos pescadores como das distintas organizacións marítimo-pesqueiras, ecolóxicas e mesmo de determinados estados membros da UE, está facendo que eses traballos mineiros polo menos -xa que non se eliminaron- si se reduciron notablemente.
Non así, sen embargo, os da eólica mariña na costa cantábrica que, malia o absoluto rexeitamento que esta produce -especialmente en Galicia e Asturias- semella que nin os gobernos autonómicos nin o central e, moito menos, as empresas interesadas no negocio, están interesados en parar os preparativos para facer realidade os devanditos parques eólicos.
Esta negativa á eólica mariña quedou evidenciada na recente reunión celebrada en Xixón por entidades ecolóxicas, profesionais e civís que fan seu o Manifesto de Burela que establece as liñas vermellas para os xa anunciados proxectos a levar a cabo na costa cantábrica.
Estes proxectos de implantación de centrais eólicas mariñas en augas do Cantábrico non son “compatibles coa actividade pesqueira e a conservación dos ecosistemas mariños”. A afectación á pesca, aos caladoiros e ecosistemas mariños, mesmo chegan a comprometer a produción de alimentos para as persoas.
Rexeitar a eólica mariña non é renunciar á descarbonización e o apoio á xeración de enerxías limpas para reducir as emisión de CO2 pero “sen que se poñan en perigo outros sectores de actividade como a pesca”.
Nin sequera existe información abondo sobre o grao de afectación da biodiversidade mariña ou fixar principios de precaución antes de proceder a calquera desenvolvemento desta industria no mar. E alertan de que as consecuencias da súa implementación “poidan ser irreparables e de efectos de cambios imprevisibles no medio mariño e con inpactos descoñecidos que comprometan ás futuras xeracións”.
O “Manifesto de Burela” -unha guía de futuro- fai fincapé en que os pescadores son “os primeiros en detectar desequilibrios no medio mariño”. E sendo así, non é precisamente o sector pesqueiro un defensor da creación deses parques eólicos mariños que, xunto coa minería submarina van coutando cada vez máis as xa escasas posibilidades de pesca tanto para a baixura como para os barcos de altura e gran altura.