Na tele poƱen āForrest Gumpā, que corrĆa sen mĆ”is motivo que por correr. Eu, camiƱo por camiƱar. Confeso ser devoto do mĆ”is coƱecido dos Machado, e creo firmemente que se fai camiƱo ao andar, aĆnda que o meu camiƱar diario non me permita ā ou quen sabe- ver a senda que nunca hei volver pisar.
CamiƱo por prescriciĆ³n facultativa, por cidade ou aldea, con sol ou chovisca, de dia ou entre lusco e fusco, porque seica teƱo que reforzar a musculatura Ć” vez que tempero desequilibrios que non percibo pero que as mĆ”quinas que analizan o meu interior rexistran ao milĆmetro.
Coidei que terĆa que contar pasos, imprimir unha certa aceleraciĆ³n ao camiƱar, pero non, sĆ³ teƱo que camiƱar cada dĆa corenta minutos. Como non Ć© cousa de levar a contraria a quen dispĆ³n este movemento continuo, nin regatear esforzo e tempo, como un exemplo do que me queda da lonxana rebeldĆa xuvenil, rebaso con exceso ese lĆmite e ando cincuenta, cen ou cento vinte minutos xa que non teƱo outra forma de respostar a unha orde que no fondo me comprace, pero cada obriga entendo leva implĆcito un necesario enfrontamento.
Quen vexa o meu camiƱar pensarĆ” en traballos indispensables, temas urxentes, coche no garaxe, dinamismo na madurezā¦ mesmo que cumplo unha promesa coma os centos de camiƱantes que vexo chegar aos Milagres de Saavedra. Pero non, o meu Ć© moito mĆ”is prosaico, āfago camiƱo ao andarā, polo meu ben, por orde superior, e mentras o corpo aguante.
Que, ben pensado, tampouco hai tanta diferencia entre o meu camiƱar forzado e a vida, na que camiƱamos ā e tropezamos ā polo noso ben, por orde superior e mentras o corpo aguante. Pois que dure o camiƱo!.