Xa non pode haber marcha atrás. Nunca máis. En realidade nunca existiu agarimo nin amor familiar entre os seus membros. Sen dúbida non era unha familia exemplar. A soberbia, o egocentrismo, a falta de empatía, o lavado dos trapos sucios en casa e as aparencias eran normas habituais no clan familiar.
Había posibilidade de empeorar e así sucedeu. Cando había algún problema, miraban para outro lado e marcaban a distancia necesaria, non fose que lle pedisen axuda. Nunca un bo consello, nunca unha mostra de agarimo, sempre criticando, insultando e non aceptando o diálogo senón utilizando a forza verbal como final de calquera conversa.
Algún membro familiar puña en marcha certos proxectos políticos, económicos ou familiares e obtiña a aprobación de moitos veciños e amigos pero nunca a das súas propios familiares. Tiñan como obriga o agarimo dos seus descendentes e sentían envexa da miseria allea.
Hai moitas familias, demasiadas, encorsetadas no seu mundo de ficción. Só buscan o seu propio benestar. Chaman ou buscan aos demais cando necesitan algo concreto ou carecen da axuda necesaria, pondo sempre por diante a posible doazón ou herdanza dos poucos bens materiais.
Non entenden que os fillos o único que desexan é que os escoiten, que lles dean un abrazo, un bico, un pouco de ánimo. Nada, por moito que insistan non o conseguiron nunca e o tempo pasa para todos. Agora a vellez mostroulles a factura evidente e natural, á que nunca pensaron chegar.