Escribo na mañá do Domingo de Pascua e a doce resaca destes días de asueto convida a unha tregua fronte á realidade económica, coa inflación como estrela, para compartir cos lectores dous sentimentos contrapostos que brotan da realidade social.
O primeiro, alegre e emocionante, é a recuperación do ciclo vacacional da Semana Santa. Superada a pandemia “por decreto”, estes días volvemos á normalidade: ás viaxes e atascos, ao bulicio das rúas e praias, ás visitas a museos, á movida nocturna, aos cálidos encontros familiares, a departir con amigos e coñecidos.
E recuperamos os desfiles procesionais de gran vistosidade e beleza, profundamente arraigados na nosa cultura que compendian séculos de historia nunha mestura de tradición relixiosa e bulicio social. Ferrol, Viveiro ou Fisterra, por citar as localidades con celebracións máis rechamantes, volveron concitar a atención popular atraendo a curiosos e crentes que nas rúas e templos participaron nas procesións e ritos relixiosos. Bendita rutina de sempre!
Esta alegría xeral por recuperar a vella normalidade estivo embazada polo segundo sentimento, a tristeza pola guerra en Ucraína que loita por sobrevivir, mais desángrase masacrada pola atrocidade criminal das tropas rusas. Estremece ver as súas cidades e pobos esnaquizados pola metralla, cadáveres atados e mutilados nas rúas e refuxios, millóns de exiliados e desprazados dentro do país, a familias rotas de dor pola morte dos seus seres queridos, a adultos e nenos deportados a Rusia.
Detrás disto que coñecemos hai outras traxedias, como torturas brutais á poboación civil e miles de violacións de mulleres menores de idade e adultas -é aterrador o relato de Isabel Munera (El Mundo, 11.04)-, vítimas do salvaxismo do exército ruso. Unha atrocidade.
As imaxes de tanto horror mostran a perversidade humana, o xene cruel que aniñou nas entrañas dun personaxe como Putin, un autócrata sen escrúpulos, que está a aniquilar a unha nación cuxo delito é querer elixir o seu destino de vivir como un país libre.
A arremetida de Rusia é máis salvaxe estes días cunha ofensiva feroz que descarga sobre Ucraína un diluvio de lume e presaxia a devastación total. Os cidadáns, vítimas de tanta barbaridade, defenden os valores da súa nación fronte ao invasor con resistencia numantina e simbolizan a defensa do noso modelo democrático.
Por iso, en palabras do historiador alemán Heinrich Winckler, “se Occidente capitula ante Rusia e non defende a Kiev está a negarse a si mesmo e consentindo que o sátrapa Putin ameace a todo o planeta”.