Alá polos anos da democracia orgánica, léase ditadura, metíasenos o medo do comunismo e a sociedade xudeomasónica e iso era o coco, a gran alarma que se cinguía sobre nós.
Entrou o comunismo ao mando do seu eterno case presidente Santiago Carrillo e todo era un globo desinflado, unha patraña de na, na de na, a tal extremo que hoxe nin co nome PCE preséntanse ás eleccións.
Hoxe todos os medios ameázannos coa extrema dereita, coma se fose o coco, e está triunfando en Polonia, Hungría, medrando moito en Francia, alí onde goberna aumenta os seus votos até ser reelixido varias veces, supoño esas xentes non serán parvas como non o eran antes cando votaban por outros.
Non se pode ser tan imbécil e dicir cando votan por nós o pobo é sabio, cando non é ignaro.
Unha persoa medianamente intelixente de esquerda preguntaríase que facemos mal para que os cidadáns que un día nos votaron, hoxe cambien de parecer e voten á oposición, extrema dereita. Por que se demoniza á extrema dereita e non á extrema esquerda, a fin de contas os extremos tócanse.
Pártamos das doce en punto, o centro social, viran as agullas tanto a esquerda como a dereita e ás 9 e ás 3 témolas unha fronte a outra, seguen virando e ás 6 en punto ambas coinciden, así pois, se unha é un detrito, a outra é igual por estar no mesmo punto.
Sempre a esquerda soubo manexar mellor a propaganda que a dereita, pero xa somos adúlteros, perdóns adultos, para xogar ao gato e o rato.
Cando un perde pregúntense o porqué, analicen as razóns e deixen de culpar aos outros.
Ás veces un gana, non porque sexa bo senón porque o outro é peor e entre dous males mal menor.
O que esta na oposición pode prometer o ouro e o mouro, ao fin de contas non terá esa responsabilidade de ter que cumprir.
A santa compaña, metía medo e o medo desapareceu cando chego FENOSA.