“La valija diplomática de Laxeiro”. Alberto Barciela

31 Marzo 2022

Ansioso de mundos, joven, empático, audaz, conmovedor, diletante, Laxeiro arribó hasta Vigo para enmarcarla, para embeberla con libertaria actitud. Llegó como un barbero ambulante desde el Deza y ya como artista embarcó hacia Argentina. Regresaría de nuevo ya consagrado, de su “exilio” voluntario, de sus “laras y seoanes”. Lo hizo para tacear con Carlos en la Taberna de Eligio, para tertuliar en el Derby y en el Goya, para ser eje de una época de artistas, periodistas y empresarios – Urbano Lugrís, José María Barreiro, Eduardo Blanco Amor, Celso Emilio Ferreiro, Valentín Paz Andrade, Paco Fernández del Riego, Carlos Oroza, Pousa, Mariño, Lodeiro, Mantecón, Massó, Alfageme…, “chimpatazas” divertidos. En la flamante Casa de las Artes, permanece su recuerdo, lo custodia la Fundación Laxeiro, presidida por Abel Caballero.

La ciudad olívica fabricó baúles mundo, los que poblaron la Estación Marítima, los mismos en los que cabían vidas en un discurrir trasatlántico. Cada 23-F, Xavier Magalhaes abre metafóricamente uno de ellos para narrarme la historia de una deliciosa maleta ligada a Laxeiro. Como en esta historia deliciosa Vigo y Galicia pueden llenar enciclopedias y series de la CRTVG para Netflix o Movistar. Los relatos existen y quienes saben contarlos para el nuevo orden, como Vaca Films, también.

¿Hemos perdido el hilo o la maleta? No, no está extraviada, está llegando a Vigo puntualmente desde Donramiro, con un “cocido plegado”, como lo apelaban. La caja de cartón con asa, similar a la de cualquier emigrante, viene repleta de chorizos, lacón, tocino, cacheira, gallina de Lalín. Todo un acontecimiento en un mundo bohemio. Un acontecimiento que se sabía rápidamente en toda la ciudad por Urbano Lugrís, que con apetito voraz proclamaba a los cuatro vientos, con entusiasmo de pensión y hambre, “Xa chegou a valixa diplomática”. Con su contenido se hacía al día siguiente un cocido lento de delicias y abundancias, que compartían en hermandad Laxeiro y sus amigos Urbano, José María, el joven Xavier, Sevillano, Antón, Carlos y otros. Las viandas desaparecían como por ensalmo de hambres. Y, así, sin más disgresiones, a esperar un nuevo envío.

Nadie distinguía en los cuentos de Laxeiro entre lo que era cierto y lo que no lo era. La imaginación volaba con libertad. Era característica suya una impostura previsible, una suerte de magia que solo los de Lalín saben hacer para crear con los frutos de la tierra sustentos de almas o de vidas; para satisfacer a los cuerpos, también a los espíritus, con su arte, para elevar una digestión a categoría enmarcable, museística.

Todo eso lo contaba un ex barbero ambulante con vocación de dandy, un húmedo pintor del Deza al que conocí con Carlos Rodríguez, fillo de meu amigo Martiño, fotógrafo de instantes eternos e inolvidables. Laxeiro narraba como si sus pinceladas fuesen fotogramas de un guion de los films de Cesáreo González o un relato maravilloso de don Álvaro Cunqueiro, el mismo que dividía al cerdo en regiones romanas: “Laconia, Cacheira, Tocinia…”.

Es tiempo de cocido. Es Navidad. Disfruten de Vigo y de Lalín, de los buenos hosteleros y de los museos, de las 14 estrellas Michelín de Galicia, tres Verde y extraordinarias. Compren en el comercio local. Regalen Galicia. Laxeiro lo recomendaría entre papancias de taberna, antes de crear futuro colgable y auténtico en el estudio de la calle del Príncipe. Él ya era rey, tenía sus recetas, la mejor materia prima, el escenario más privilegiado y territorios. Pero, sobre todo, volaba, volaba, volaba… para llegar hasta nosotros con su retranca sabia y universal y con su obra imperecedera.

Outros artigos

“O océano non ten fronteiras” – Antón Luaces

Cando en novembro pasado se clausurou en Vigo a segunda edición do Foro Galicia de Sostibilidade Global de Produtos do Mar,  remarcouse esta carencia de fronteiras para salientar o empeño en lograr unha economía oceánica sostíbel como basamento da apicación das...

+

“O bispo demérito” – Xulio Xiz

O bispo demérito (sic) de Alcalá de Henares, vén de relacionar a "discapacidade psíquica, intelectual ou física" (considérome afectado directo) cunha "herdanza do pecado" e a estas alturas aínda ninguén lle retirou o carné de conducir fieis, mitigar males ou redimir...

+

“En terreno de nadie”. Javier García Sánchez

Llevo tiempo analizando los numerosos problemasque tienen los emigrantes que ahora, creo, se van aincrementar con la reforma del Reglamento deExtranjería que entró en vigor el pasado martes. Paramí el nuevo texto, la nueva normativa, tiene muchascuestiones negativas....

+

“Siempre la misma música estéril” – Manuel Domínguez

Siempre la misma música estéril Uno solo no puede hacer nada, y así hoy, mañana y pasado y ayer también. La hermana Francés Cabrini, no estaba allí para escuchar esas palabras huecas, vacías, pero llenas de fracaso. Ella desembarco en NY en la isla Ellis, antiguamente...

+

Publicidade

Revista en papel

Opinión

“No Día das Letras Galegas” – Xulio Xiz

“No Día das Letras Galegas” – Xulio Xiz

Este Día das Letras Galegas gocei dunha conversa brevísima, cun galego falante ao que lle deixei nota no parabrisas pedindo que me chamase, para facerme cargo dun rascón que vise no seu coche. Chamoume pola tarde, falamos non máis de medio minuto, pola súa parte nun...

O Barbanza
Resumo de privacidade

Esta web utiliza cookies para que podamos ofrecerche a mellor experiencia de usuario posible. A información das cookies almacénase no teu navegador e realiza funcións tales como recoñecerche cando volves á nosa web ou axudar ao noso equipo para comprender que seccións da web atopas máis interesantes e útiles.