Historia dunha maleta.
Historia dunha esperanza morta.
Veña dádevos présa que marchamos, deixa o teu osiño aí, non podes levar todo, ao chegar a outra casa xa che mercarei outro, a nena chora quere o seu osíño, dáte présa, ben lévao contigo. O osiño é o seu fiel compañeiro nas frías noites de inverno.
María non esquezas as fotos familiares, son recordos indelebles, é o pasado, a historia das nosas vidas.
Só o imprescindible, non espero estar moito tempo fóra de casa, cando isto amaine, regresaremos, esta é a nosa casa, o noso fogar a terra onde nacín.
Querido oxalá teñas razón e isto acabe axiña e podamos regresar.
Que fas? Coas súas propias mans escarva na fértil terra do horto e nun sobre deposita un pouco de terra, quere levar un anaco de patria consigo.
Todas as ilusións, todo o pasado nunha soa maleta, dentro de dous días a nena deixará de chorar de medo nas noites, Polonia garante un pouco de paz.
De igual maneira que hai anxos bos sen ás, tamén hai reencarnación de Lucifer, e un cainita aperta un botón de morte, a morte camiña a non sabe onde, hoxe é o azar, onte non era o azar, o azar non bombardea un hospital, unha escola, unha igrexa, nin un fogar, matar a un pobo ten un nome, xenocidio, que debese ser xulgado por crimes de guerra, crimes de lesa humanidade.
A ilusión, a esperanza, os soños, caen ao chan, tocou ao seu fin, a maleta intacta, en pé permanece chea de soños que non terán futuro, a maleta tamén permanece morta, unha morte sen razón como moitas mortes, antes da hora.
Hoxe rendo homenaxe, con esta imaxe a historia dunha sen razón.
Un descoñecido, cheo de humanidade, deposita unha manta tapando os soños incumpridos, un osiño inocente falece no asfalto, non terá quen lle bique, non, non é suficiente compartir a túa dor, esa non é a solución. Pero eu só teño unha pluma, só teño unha arma, a palabra, temblorosamente húmida por certo.
