Tía Manuela: “Segundo eternos”. Luís Celeiro

18 Febreiro 2022

Unha nova firma incorporase a nosa sección de Opinión que pouco a pouco está a ser un referente. invitar coma non ós nosos lectores a participar e que si o desexan nos manden os seus textos a “redaccion@obarbanza.gal”, indicando Opinión e o se nome.

Luís Celeiro é licenciado en Ciencias da Información (rama de Xornalismo) pola Universidade Complutense de Madrid, é doutor en Socioloxía e Ciencia Política, pola Universidade de Santiago de Compostela.

Desenvolveu a súa actividade como xornalista en A Nosa Terra, o semanario Tempo Galego, correspondente de Diario 16 en Galicia, colaborador de La Voz de GaliciaEl ProgresoEl Correo Gallego e O Correo Galego, xunto con outra serie de publicacións diarias e semanais. Entre 1991 e 1996 foi xefe do Gabinete do Conselleiro, primeiro, de Relacións Institucionais e, despois, de Cultura. En xuño de 1996 retomou a súa actividade como director de Comunicación da Universidade de Santiago de Compostela. No ano 1997 encargáronlle a dirección da súa publicación xornalística e, en novembro de 1999, a do diario dixital USC. Xornal electrónico, o primeiro xornal diario electrónico das universidades do Estado Español

Tía Manuela. segundo eternos”
Estaba na cima do monte pasmoneando e observando as nubes que permanecían quietas ou que se movían lixeiramente, creando figuras de extraordinaria beleza e cambiando de cor cada instante, naquelas longas tardes despois da invernía. No seu maxín estaba dándolle voltas á importancia do tempo, que corría lentamente cara á noite, cara aquel ceo de estrelas que tanto lle gustaba e que lle permitía seguir paponeando, un minuto e detrás outro, unha hora e outra. Tarde e noite, devagar,
agardando pola madrugada, para que chegaran, outra vez, as nubes, a tarde e a noite.
Así desfrutaba aquel home do tempo e da natureza, daquel tempo que nin era moito nin era pouco, e da natureza en acción permanente, mentres el soñaba. Sabía ben da duración dun minuto, segundo as ocasións e as circunstancias, da importancia de dez segundos antes ou despois. Apalpaba coas súas mans as características terapéuticas da natureza e fuxía correndo, escapaba do insensato uns segundos antes, se era posible.
Sabía que a natureza merece coidado, cariño, aprecio e obediencia, antes de nada e despois de todo, en tódolos instantes, sen escusa, sen desculpa e sen pretexto. A natureza manda e os homes deberían axudarlle e chegar a tempo para aprender dos seus ditados.
Pero o tempo pasa voando, sen parada e sen refreo, e a humanidade queda pendente doutros segundos, que poden ser eternos ou durar menos do que dura un sopro, como o que dura o presente. Un segundo é o que se tarda en apertar a tecla para votar, o gatillo dun fusil ou de calquera das armas de destrución masiva. Un segundo non é nada ou pode selo todo.
Chegou dez segundos despois de que fecharan a porta, volveu e, por dez segundos, non poido subir ao último autobús daquel día. Foise andando, pensando e reflexionando sobre o moito que se perde nuns segundos e como cambia a vida nun instante. Ao mesmo tempo, os lectores saben que hai instantes ou segundos que son eternos, que duran toda unha vida, que permanecen na memoria e aí están dando
folgos para arrastrar o pasado.
E que é o pasado? Seguramente teña razón a Tía Manuela, “aqueles instantes que cadaquén quere lembrar e contar aos seus netos”, aínda que, como di o refrán “auga pasada non move muíños”. Uns segundos son tempo dabondo para reflectir o pasado de calquera, incluso o pasado dunha sociedade con séculos de historia.

Outros artigos

“Días de inverno ou de abril”. Luís Celeiro

Era un día de choiva, como moitos outros deste ano e de anos anteriores, chovía sen parar tampouco paraba a chuvia no chan. Era un día como moitos, chovía a destempo aquí e alí, aun par de quilómetros, o sol quentaba as canelas e o carrelo da xente que pasaba. Era...

+

“Autorresponsabilidad ¿existe?” – Manuel Domínguez

Si observamos un velero o un Bergantín, vemos que cada mástil aguanta su vela. En la vida real cada quien debiera ser responsable de sus propias realidades, uno debe de asumir las consecuencias de sus obras, pero algunos suelen echar la culpa fuera, no asumen sus...

+

Publicidade

Revista en papel

Opinión

“Quiero dialogar contigo”. Manuel Dominguez

“Quiero dialogar contigo”. Manuel Dominguez

Quiero dialogar contigo. Este tú, es un tú plural. Sé qué hace mucho, mucho tiempo no disfrutas de olor a tierra labrada recién mojada por la llovizna, ese aroma tan suyo, tan característico. Sé qué hace tiempo no caminas por la hierba fresca con los pies desnudos, yo...

O Barbanza
Resumo de privacidade

Esta web utiliza cookies para que podamos ofrecerche a mellor experiencia de usuario posible. A información das cookies almacénase no teu navegador e realiza funcións tales como recoñecerche cando volves á nosa web ou axudar ao noso equipo para comprender que seccións da web atopas máis interesantes e útiles.