Non se trata de corrixir a Tanxugueiras e a súa canción Terra!. Trátase de deixar ben claro que en Galicia existen fronteiras infranqueables para unha xeración de galegos que soubo educar aos seus fillos como, posiblemente, nunca na vida se puidera facer nesta terra de tanto arelar.
Como? Privándose de moitas cousas para que os seus fillos, os nosos fillos, puideran recibir unha educación que, en moitos casos, nós non acadamos. Unha ensinanza superior que non todos os que eramos pais chegaron a posuír: carreiras impensables nos avós dos que hoxe son os nosos fillos e xa non digamos dos que son os nosos netos.
Fronteiras que nunca, antes, se opuxeran ao noso xeito de vida. Por exemplo: nos anos 70 do século pasado, as caixas de aforros -pais e nais de moitas das entidades bancarias de hoxendía- puxeron en marcha o uso de tarxetas que se introducían -e introducen- nos caixeiros automáticos. Tras delas viñeron os bancos. E todos aprendimos que o plástico tiña un valor fundamental como sistema de crédito ou de rédito. Afixémonos de tal xeito que, en moitas ocasións, nin sequera falabamos de cartos, dicindo que pagabamos coa tarxeta.
Os que hoxe somos xubilados e cobramos unha pensión, sabiamos que as partir do día 25 de cada mes tiñamos na nosa conta -pola tanto ao dispor das tarxetas bancarias- o ingreso da pensión que o Estado nos abona. Non precisabamos dos empregados da entidade bancaria ou de aforro máis que para a realización doutras operacións que non nos resultaban doadas de facer por nós mesmos.
Pero aquel beneficio, que sempre pagamos, durou ata vai ben pouco tempo: exactamente ata que os empregados da caixa deixaron de realizar operacións con cartos ou tarxetas, redirixindo aos clientes de maior idade ao caixeiro automático cun resultado pernicioso para os xubilados non afeitos ao uso de aparellos como os caixeiros para determinadas operacións. As colas da vergoña formábanse -e aínda se forman- nas beirarrúas ata as once da mañá e desta hora en diante, os traballadores -poucos, desde logo menos ca antes deste troco de funcións- supoño que se adicaban a outros mesteres que nada ou case que nada tiñan/teñen que ver coa atención directa ao público. Puxeron remate as altas instancias das entidades bancarias ao que foi bandeira de enganche por eles enarborada: a atención persoal ou personalizada. Agora, faino ti mesmo, como se non pagases o escaso servizo que te prestan.
Con toda a razón do mundo, os da miña quinta protestan, protestamos, porque nos retiran un servizo que gañamos aportando cartos que en moitos casos se retiraron dos xergóns ou os caixóns dos armarios para que esas entidades medraran e mesmo se beneficiaran de axudas sen conto outorgadas con ese diñeiro que, como cidadáns galegos, pagamos. E, por se fose pouco, cadrando coa retirada deses servizos, veu tamén o peche de oficinas, acción que deixou sen servizo bancario a unha manchea de vilas e pobos desta Galicia que eles, os bancos, si baleiraron.
Que lles fixemos e que nos fan?. Trátase de aforrar?. E que aforran, se os galegos da miña xeración retiran -retiramos- os cartos das NOSAS contas?. Coidarán eles, os mandamáis dos bancos, que poden seguir a mexar por nós para que sigamos a dicir que chove?. Pois iso: non, non se pode dicir que estamos atendidos porque a nosa xeración non naceu cun ordenador, unha tableta na man como teñen na actualidade os nosos fillos e netos.
A maior abundamento: o recurso á telemática nos centros oficiais, desde o concello á deputación, pasando pola Xunta e calquera ministerio tampouco fai doada a realización de funcións que, como cidadáns nos corresponden e que concellos, deputación, ministerios, Xunta nos demandan.
Aforran, verdadeiramente?. Facilitan o labor dos cidadáns?.. Teño para min que é un cachondeo e que só cando os meus netos teñan que realizar esas operacións poderán sentirse compensados. Ata daquela, os avós sentímonos abandonados, esquecidos, arrumbados por aqueles que sempre teñen ao seu dispor a capacidade e os medios que lles permiten vivir coma Deus a costa dos que imos librando a Galicia, a España, de males maiores coas nosas pensións, cos nosos pequenos aforros.
Non me estrañan nada, nadiña de nada, as protestas. Súmome a elas, porque eu fun educado inicialmente cun lapis, unha pluma de mollar nos tinteiros, unha pluma estilográfica (no mellor dos casos) e, cando apareceron, os bolígrafos. Un paso avante foi a máquina de escribir e xa non digamos, os ordenadores. Pero non fomos formados, educados, para requilorios de máquinas con vida de seu que nunca respostan ás túas necesidades. Nunca. E así nos vai.
