Separación real de poderes, listas abertas, segunda volta, goberno do máis votado, control dos gastos electorais, transparencia no financiamento dos partidos políticos, límite de mandatos e inmunidades, non manipulación dos medios de comunicación públicos, son cuestións transcendentes para alcanzar unha democracia de maior calidade
Pode liderar Alberto Núñez Feijoo un novo consenso entre partidos?
Tras o palio chegou o dispendio. España só tivo alma na transición de Tarancón e na paternidade de Alfonso Guerra, que escolleu tal nome para a súa filla. Desde Suresnes, e tras o 23F, impúxose a ideoloxía naíf do PSOE, un tanto inxenua para as credulidades que se mantiveron adscritas á dogma o que dura unha peseta, até 1992, momento en que empezou a aflorar o dispendio dos petos públicos. En todo o proceso, dende a morte de Franco, hai case cincuenta anos, e a aprobación da Constitución, apareceron duques encomiados polos seus delgados cuñados, reis baratos e animosos, aristócratas reais e mancos, elefantes brancos e outros cazables, políticos nada ecónomos, zapateiros, aznares e marianos, con iluminacións, levitacións e asombros. Completaron a procesión autónomos xesuítas vascos e pujoles porcentuais, vicepresidentas ambiguas, baixiñas unhas delas, europeas as outras, podemitas os máis esquecibles.
Dunha ou outra forma, a democracia, cos seus inxustos e os seus anxos, salvounos. Pero agora, en plena descrencia populista, poida que nos condene. Os pecados dalgúns son mortais de necesidade, inconfesables, inexpiables, así con X, como a do GAL. O expurgatorio de nada serve máis que para un intre.
En democracia, o sentido de acerto dos moitos é difícil de refutar. Case tanto como a idiocia ou a imbecilidade colectiva, seguidista, sen máis criterio que os que se atribúen e contentan, teoricamente cada catro anos, cun único dereito: o voto. A consideración é que a equivocación colectiva actual máis que posible é evidente. A razón das maiorías é un recoñecemento democrático o que, lonxe de resolver o debate reflexivo sobre o sistema, elévao de categoría até convertelo nun enigma de eficacia, nun mito, nun deus obxectable, con templos e adoradores mínimos en Moncloa e antes Galapagar. O sacrificio do pobo non compensa.
Os votos son iguais. Poucos se atreven a expor que non é así, que a formación e a información -hoxe deostada polo abuso das redes- inflúen na calidade de cada sufraxio.
Ninguén fala do racismo do voto, de exclusión, de desigualdade. Pero os desafíos que expón o asunto son formidables.
A reiteración das rutinas e os usos democráticos, as manipulacións en rede, as verdades construídas, sitúannos ante retos colosais. Un sistema máis racional ten que ser posible, como a construción de consensos saudables ou a adaptación á dixitalización. Separación real de poderes, listas abertas, segunda volta, goberno do máis votado, control dos gastos electorais, transparencia no financiamento dos partidos políticos, límite de mandatos e inmunidades, non manipulación dos medios de comunicación públicos, son, entre outras, cuestións pendentes e transcendentes para alcanzar unha democracia de maior calidade, un Estado de maior eficiencia e un benestar seguro para todos os cidadáns, pensen como pensen e vivan onde vivan.
Cada día recibimos miles de impactos informativos, opinións, murmuracións, rumores, especulacións, propósitos, intencións, conspiracións reais e guionizadas, máis propias da industria creativa que dunha vida común e corrente.
A nosa sociedade, con todas as súas virtudes e correxibles defectos, ben merece prolongarse no respecto, a convivencia e o benestar. O método consiste en apoiar aos mellores e confiarlles as reformas dun sistema útil e imperfecto no que todo parece tornarse fráxil. Á democracia hai que responder con máis democracia. Outra transición en consenso, quizais liderada por Alberto Núñez Feijóo, ha de ser posible. Iso creo.