“É necesaria outra transición política?” – Alberto Barciela

28 Febreiro 2022

Separación real de poderes, listas abertas, segunda volta, goberno do máis votado, control dos gastos electorais, transparencia no financiamento dos partidos políticos, límite de mandatos e inmunidades, non manipulación dos medios de comunicación públicos, son cuestións transcendentes para alcanzar unha democracia de maior calidade

Pode liderar Alberto Núñez Feijoo un novo consenso entre partidos?

Tras o palio chegou o dispendio. España só tivo alma na transición de Tarancón e na paternidade de Alfonso Guerra, que escolleu tal nome para a súa filla. Desde Suresnes, e tras o 23F, impúxose a ideoloxía naíf do PSOE, un tanto inxenua para as credulidades que se mantiveron adscritas á dogma o que dura unha peseta, até 1992, momento en que empezou a aflorar o dispendio dos petos públicos. En todo o proceso, dende a morte de Franco, hai case cincuenta anos, e a aprobación da Constitución, apareceron duques encomiados polos seus delgados cuñados, reis baratos e animosos, aristócratas reais e mancos, elefantes brancos e outros cazables, políticos nada ecónomos, zapateiros, aznares e marianos, con iluminacións, levitacións e asombros. Completaron a procesión autónomos xesuítas vascos e pujoles porcentuais, vicepresidentas ambiguas, baixiñas unhas delas, europeas as outras, podemitas os máis esquecibles.

Dunha ou outra forma, a democracia, cos seus inxustos e os seus anxos, salvounos. Pero agora, en plena descrencia populista, poida que nos condene. Os pecados dalgúns son mortais de necesidade, inconfesables, inexpiables, así con X, como a do GAL. O expurgatorio de nada serve máis que para un intre.

En democracia, o sentido de acerto dos moitos é difícil de refutar. Case tanto como a idiocia ou a imbecilidade colectiva, seguidista, sen máis criterio que os que se atribúen e contentan, teoricamente cada catro anos, cun único dereito: o voto. A consideración é que a equivocación colectiva actual máis que posible é evidente. A razón das maiorías é un recoñecemento democrático o que, lonxe de resolver o debate reflexivo sobre o sistema, elévao de categoría até convertelo nun enigma de eficacia, nun mito, nun deus obxectable, con templos e adoradores mínimos en Moncloa e antes Galapagar. O sacrificio do pobo non compensa.

Os votos son iguais. Poucos se atreven a expor que non é así, que a formación e a información -hoxe deostada polo abuso das redes- inflúen na calidade de cada sufraxio.

Ninguén fala do racismo do voto, de exclusión, de desigualdade. Pero os desafíos que expón o asunto son formidables.

A reiteración das rutinas e os usos democráticos, as manipulacións en rede, as verdades construídas, sitúannos ante retos colosais. Un sistema máis racional ten que ser posible, como a construción de consensos saudables ou a adaptación á dixitalización. Separación real de poderes, listas abertas, segunda volta, goberno do máis votado, control dos gastos electorais, transparencia no financiamento dos partidos políticos, límite de mandatos e inmunidades, non manipulación dos medios de comunicación públicos, son, entre outras, cuestións pendentes e transcendentes para alcanzar unha democracia de maior calidade, un Estado de maior eficiencia e un benestar seguro para todos os cidadáns, pensen como pensen e vivan onde vivan.

Cada día recibimos miles de impactos informativos, opinións, murmuracións, rumores, especulacións, propósitos, intencións, conspiracións reais e guionizadas, máis propias da industria creativa que dunha vida común e corrente.

A nosa sociedade, con todas as súas virtudes e correxibles defectos, ben merece prolongarse no respecto, a convivencia e o benestar. O método consiste en apoiar aos mellores e confiarlles as reformas dun sistema útil e imperfecto no que todo parece tornarse fráxil. Á democracia hai que responder con máis democracia. Outra transición en consenso, quizais liderada por Alberto Núñez Feijóo, ha de ser posible. Iso creo.

Outros artigos

“Indignación en la zona cero”. José Castro López

Unos años después de que los filósofos griegos Tales de Mileto, Anaxímenes,yHeráclito buscaran la esencia del universo o el principio fundamental de todas las cosas,Empédocles de Agrigento recogió sus pensamientos y concluyó que “la tierra, el aire, elfuego y el agua”...

+

“A cultura da prevención” – José Manuel Pena

A cultura da prevención tería que ser algo básico en calquera sociedade, con todo non sempre é así e logo lamentámonos das consecuencias, cando xa é demasiado tarde. Todas as empresas teñen que cumprir coa Lei sobre Riscos Laborais, para protexer a todos os seus...

+

Publicidade

Revista en papel

Opinión

“Una gran defraudación” – Manuel Domínguez

“Una gran defraudación” – Manuel Domínguez

Podéis pensar que me refiero a Trump, a las elecciones, a los que mañana lloraran como decía la madre de Boabdil “defiende como mujer lo que no supiste defender como un hombre” , pues no, no me refiero y con gran dolor a las ultimas horas de Kamala Harris, estaba...

“Mentiras en el quiosco”. José Castro López

“Mentiras en el quiosco”. José Castro López

El buen periodismo se caracteriza por publicar y difundir noticias veraces y opinionesindependientes para que lectores y oyentes conformen una valoración lo más realposible de lo que está ocurriendo en su entorno próximo y más lejano.Pero hoy circulan por la red con...