Por casualidades da vida atópome, por primeira vez, cunha muller que me relata ser vítima da trata de persoas. Actualmente reside no noso país pero cando chegou, hai uns anos, viaxou con falsas promesas. Ao chegar, baixo ameazas e coaccións, permaneceu “encerrada” en varios locais de alterne das zonas da Coruña e Santiago de Compostela, sendo obrigada a prostituírse en condicións infrahumanas. Decenas de “clientes” pasaban pola súa habitación, cada día, e así durante varios anos.
Xunto a ela había outras mulleres, tamén retidas polos seus captadores que foran enganadas, nos seus países de orixe por culpa da ignorancia e a pobreza. Algunhas tentaron escaparse e as que o lograron a “mafia”, organización criminal, asasinou os seus familiares que residían en Sudamérica. Cando ela logrou pagar aos seus “captadores” toda a “débeda” que eles consideraron puido quedar libre e tratar de refacer a súa vida. Deixara aos seus fillos en Colombia, ao coidado dos seus pais. Agora, tras a liberdade, coñeceu a un galego co que tivo unha filla pero ao pouco tempo separáronse. Para ela era difícil atopar traballo por culpa da discriminación e a estigmatización por exercer a prostitución. O que pasara, ao longo de tantos anos, deixáraa curtida e nada lle daba medo. Pensaba como vítima que fora das circunstancias e non entendía o comportamento da sociedade. Non quedou máis remedio que exercer a profesión máis antiga da humanidade, agora dunha maneira voluntaria, para poder subsistir. A súa parella, o pai da súa filla, conseguiu a custodia e a nena chegou a sufrir abusos sexuais por parte dun familiar. Á nena quedáronlle secuelas psicolóxicas, mentres a nai segue sufrindo, en silencio e con total impotencia. Sabe que xa estaba “sinalada” para sempre, nunha sociedade hipócrita e con dobre moral.