Cando falamos de Servizo, en termos xerais entendemos esta palabra como: entrega xenerosa, altruísta, solidaria e gratuíta. Esta expresión teórica encerra unha realidade moito máis profunda que nace dun don persoal, xenético ou aprendido e que leva á persoa que o exerce a unha tarefa case sempre ardua, difícil e moi comprometida. De aí o título desta pequena reflexión.
As parábolas de Xesús, pódennos axudar a entender o significado real e experiencial da palabra Don. Os dons non son outra cousa que talentos. Cada persoa ten uns talentos persoais que poden ou non producir resultados en tanto exista a vontade de poñelos ao servizo dos demais. Cando isto se produce xorde “a tarefa como praxe do sentimento íntimo”. Praxe significa acción, poñer en práctica, actividade.
Cando un pon en práctica, o que razoablemente cre que é a súa responsabilidade, adquire un compromiso persoal e social que cambia o sentido da súa vida, os costumes, os hábitos individuais e ata familiares, proxectando ese sentido cara aos demais, o que implica renuncias, sacrificios, paciencia e unha apertura do corazón, que se fai máis solidario, máis fraternal e máis humano.
Pero non nos enganemos, este camiño implica tamén incomodidades, incomprensións, riscos e contradicións, alegrías e tristezas. Tratar con persoas implica un gran sentido da responsabilidade, respecto e empatía que require unha
formación continua e unha dispoñibilidade plena.
Os voluntarios de Caritas, sabemos das dificultades que entraña o Servizo a persoas que habitualmente se atopan en situacións complexas (exclusión social, enfermidade, necesidades económicas, problemáticas familiares e psicosociais) e que necesitan de proximidade, afecto e profundo respecto.
Termino esta reflexión, lembrando a lenda do cuarto Rei. Ese Rei que tamén buscaba a Xesús no pesebre e que portaba unha bolsa con perlas (talentos) como agasallo. No camiño a Belén atopouse con persoas que necesitaban axuda, e a súa vida transcorreu entregándose a todas as que se atopaba polo camiño. A súa bolsa de perlas foise baleirando e cando chegou ao destino tan anhelado atopouse con Jesús na Cruz e na súa mirada recoñeceu ao neno que buscaba no pesebre. Fallara na súa misión e a tristeza apoderouse del. Cando Jesús xa Resucitado, visitouno, o Rei caendo de xeonllos ante EL, tomou a perla que quedaba e estendeu a súa man. Xesús tomoulle tiernamente e díxolle:
“Ti, non fracasaches, atopáchesme durante toda a túa vida. Eu estaba espido e vestíchesme , tiven fame e déchesme para comer, sede e déchesme de beber, estiven preso e visitáchesme . Eu estaba en todos os pobres que atendiches no teu camiño”.