Este xoves 30 de decembro, o Arcebispo de Santiago, Excmo. e Rvdmo. Sr. D. Julián Barrio, preside na Catedral a celebración litúrxica da Festividade da Translación de Apóstolo Santiago. Nela conmemórase o traslado do corpo do Apóstolo Santiago o Maior, desde Jaffa (Palestina) ata Galicia, para recibir sepultura no lugar no que hoxe se levanta a catedral. Durante a misa ten lugar a tradicional Ofrenda Nacional, por parte do Excmo. Sr. Delegado Rexio, nesta ocasión D. Xosé A. Sánchez Bugallo, alcalde da cidade de Santiago de Compostela.
Os actos darán comenzo sobre as 11.30 na Praza do Obradoiro onde varias compañias do reximento Galicia da BRILAT con base en Figueirido en Pontevedra rendiran honores ó delegado rexio. Mentres no interior do templo ás 11.40 h., na Porta do Tesouro, iníciase a procesión polo interior da catedral, portando a imaxe do Apóstolo Santiago, relicario coñecido como Santiago Coquatrix (Trátase dunha ofrenda de peregrinación do parisiense Geoffroy Coquatrix, importante personaxe da corte francesa da época e que estaba emparentado con varios monarcas. Foi realizado
cara a 1321, nos talleres de pratería da corte, en ouro, prata dourada e esmaltes).
A procesión discorrirá polas naves laterais e a girola. Ao chegar á nave de Azabachería funciona o Botafumeiro, mentres soan as chirimías. Unha vez finalizado, a procesión continúa ata o comezo da nave central, xunto ao Pórtico da Gloria.
Empezará deste xeito a cerimonia relixiosa coa ofrenda que será transmitida pola TVG.
Foi o Rey Alfonso VI quen realizou, en 1109, a primeira ofrenda de Translación, entregando unha ducia de talentos de ouro e outra de marcos de prata. En 1642 esta cerimonia institucionalizouse con carácter definitivo e, desde entón, o rei de España ou un delegado rexio leva a cabo a ofrenda.
De acordo cos Feitos dos Apóstolos, no ano 44, mentres predicaba en Xerusalén, Santiago foi apresado por orde de Herodes Agripa I, quen ordenou a súa decapitación. Foi, por tanto, o primeiro apóstolo en sufrir martirio.
A tradición narra que Santiago Alfeo (‘o Menor’) recolleu a cabeza de Santiago e entregouna á Virxe María para que a custodiase. Hoxe esta reliquia consérvase na Catedral de Santiago en Xerusalén, pertencente ao Patriarcado Armenio. En canto ao seu corpo, os seus discípulos recollérono e partiron nun barco para buscar un lugar apropiado para darlle sepultura. Nesta embarcación máxica, que non levaba tripulación nin precisaba de guía, atravesaron o Mediterráneo e chegaron ata as costas atlánticas.
Atracaron no porto de Iria Flavia, nos confíns da terra entón coñecida, onde quedou a barca amarrada a un poste de pedra, o que explica a orixe etimológico do nome da vila de Padrón ( pedrón). O territorio estaba dominado por unha raíña pagá, a Raíña Lupa. Os discípulos pedíronlle un carro e unha yunta de bueyes para transportar o corpo de Santiago. Ela, taimadamente, enviounos a un monte próximo no que pacían rabaños de touros bravos. Pero en lugar de embestirlos, os touros achegáronse dócilmente aos discípulos e deixáronse poñer o xugo. Dise que a Raíña Lupa, impresionada por leste e outros prodixios, converteuse ao cristianismo.
Co corpo do santo na carreta, os touros botaron a andar sen ser guiados. No lugar en que se detivesen sería enterrado Santiago. Os discípulos Teodoro e Atanasio quedaron como custodios do sepulcro, e á súa morte foron enterrados xunto ao Mestre. O lugar de arcis marmaricis quedaría esquecido varios séculos na espesura do monte Libredón ata que Paio, un eremita que habitaba esas paraxes, viu unha noite un resplandor que sinalaba a situación exacta do templo. A data do achado é para algúns investigadores o 813, para outros do 820 ao 830. Pouco podía imaxinar aquel ermitán que o seu descubrimento sería o xerme dunha das máis florecentes cidades da Europa medieval, dunha nova Cidade Santa e dunha fermosa Catedral que convocaría aos fieis de toda Europa.