Os gobernantes, nos últimos tempos puxeron de moda a idílica frase de que “non se pode deixar a ninguén atrás”. Parece unha lema máis propio dunha campaña electoral porque sucede que a pobreza real das persoas e familias que sofren ese estigma social séguena padecendo desde hai décadas dunha maneira severa e endémica. Son persoas que non levantan a voz porque bastante teñen con preocuparse de poder comer todos os días.
A maioría dos traballadores por conta allea, os autónomos, as pequenas, medianas e grandes empresas ou os pensionistas, teñen o dereito e ademais o deber de reivindicar melloras sociais, salariais e económicas, aínda que son uns auténticos privilexiados con respecto á pobreza real e severa que padecen milleiros de familias que apenas poden vivir con pouco máis de 450 euros mensuais e que se atopan entre nós.
Familias, moitas delas con menores ao seu cargo, que saen dos seus fogares cada mañá coa ilusión de conseguir uns cuantos euros, en traballos esporádicos ou na economía mergullada, que lles permitan comprar para comer, para vestir, para o aseo persoal, para a calefacción, etc., é dicir para dispor das cuestións máis básicas e fundamentais para calquera persoas humana.
Cando a crise financeira algúns privilexiados dicían que viviamos por enriba das nosas posibilidades, e algúns críano de xeito tan firme que mesmo tiñan sentimentos de culpa. Mentres estes superdotados e estafadores se adicaban ao “digno oficio” da corrupción e do caciquismo, a maioría mirabamos con estupor pero eles seguían a presumir das súas artimañas, con total impunidade.