
Teño que dicir que non son seguidor cotián do programa de TVE 1 “Masterchef” (e menos cando se trata da cociña protagonizada polas denominadas “celebrites”). Máis do mesmo xeito hei dicir que teño feito seguimento de parte dese programa semanal que concita, ao parecer, o interese dunha boa parte da audiencia televisiva española.
Este luns, día 4 de outubro, os escenarios nos que se desenvolvía o programa eran propios de Galicia. Concretamente, da cidade da Coruña: un restaurante ubicado no monte de San Pedro, o mercado municipal da praza de Lugo e a Torre de Hércules. O tempo, todo hai que dicilo, non axudou nada nos exteriores malia estar rodado este capítulo o pasado mes de xuño. No plató, xente do cine, da radio, da tv., humoristas, unha moza galega, un cantante… xente, en fin, á que se dirixían os presentadores cotiáns deste espazo de tanta audiencia: Samantha, Pepe e Jordi. Estes, para min, que incorreron neste último capítulo nun lamentable, noxento (REPITO, PARA MIN) espectáculo: tentar facer grazas con ese ton tan absurdamente estúpido que empregan os non galegos cando nos queren imitar a nós.
Seica lle sentou mal a néboa?. Subiríalles o noso viño, afeitos como deben estar a beber do seu?. Sentíronse absurdamente galegos poñendo un “acento” -como din de nós, os galegos- que os identifique cos que estamos e somos deste curruncho do noroeste de España?.
Mal, moi mal, Samantha, Jordi e Pepe. O de vostedes pode ser a cociña, que seguro que a bordan, e as estrelas Michelin, pero a comicidade non se gaña ridiculizando a un pobo de tal xeito que nos fixo sentir -sei que non son o único que se cabreou co feito- malamente trasladados á pequena pantalla de xeito tal que nin o propio Jordi (que é catalán) se atrevería a facer cos seus como o fixo cos galegos. Samantha, que é madrileña, non marcaría os dicires dos seus paisanos , como tampouco o faría Pepe cos seus coterráneos toledanos de Illescas, uns e outros con estereotipos ben significados entre os seus paisanos.
Por que non o fixeron en Catalunya?. Por que non o fixeron en Euskadi?. Por que no o fixeron en Madrid?. Talvez porque saben que se lles viría enriba a de Deus é Cristo?.
Non, non estiveron vostedes moi finos. Non merecen, no que atinxe a Galicia, un mandil branco. Nin unha culler de prata. Galicia e os galegos non nos merecemos ese ridículo “acento” co que se retrataron a vostedes nun papel que non lles corresponde e porque, insisto, a súa comicidade ben a podían esplotar no seu restaurante madrileño.
Nós, os galegos, cantamos aos chícharos e ao arroz, ás patacas novas, repolos e máis cebolas, que nos gustan. Non desmerecemos dos bascos, dos cataláns, dos madrileños, ou dos toledanos; temos unha gastronomía cunha sona ben gañada, e uns produtos que todo deus alaba. E o noso idioma, o noso “acento”, son nosos, Samantha, Pepe e Jordi. Respecto é o que pedimos. E se lles fai gracia o noso “acento”, fagan o favor: valoren o que os galegos somos máis aló do que no Madrid dos anos 50 representaba no cine Xan das Bolas. Vai sendo hora.