“Repolos de Betanzos e máis cebolas”. Antón Luaces

05 Outubro 2021

Teño que dicir que non son seguidor cotián do programa de TVE 1 “Masterchef” (e menos cando se trata da cociña protagonizada polas denominadas “celebrites”). Máis do mesmo xeito hei dicir que teño feito seguimento de parte dese programa semanal que concita, ao parecer, o interese dunha boa parte da audiencia televisiva española.

Este luns, día 4 de outubro, os escenarios nos que se desenvolvía o programa eran propios de Galicia. Concretamente, da cidade da Coruña: un restaurante ubicado no monte de San Pedro, o mercado municipal da praza de Lugo e a Torre de Hércules. O tempo, todo hai que dicilo, non axudou nada nos exteriores malia estar rodado este capítulo o pasado mes de xuño. No plató, xente do cine, da radio, da tv., humoristas, unha moza galega, un cantante… xente, en fin, á que se dirixían os presentadores cotiáns deste espazo de tanta audiencia: Samantha, Pepe e Jordi. Estes, para min, que incorreron neste último capítulo nun lamentable, noxento (REPITO, PARA MIN)  espectáculo: tentar facer grazas con ese ton tan absurdamente estúpido que empregan os non galegos cando nos queren imitar a nós.

Seica lle sentou mal a néboa?. Subiríalles o noso viño, afeitos como deben estar a beber do seu?. Sentíronse absurdamente galegos poñendo un “acento” -como din de nós, os galegos- que os identifique cos que estamos e somos deste curruncho do noroeste de España?.

Mal, moi mal, Samantha, Jordi e Pepe. O de vostedes pode ser a cociña, que seguro que a bordan, e as estrelas Michelin, pero a comicidade non se gaña ridiculizando a un pobo de tal xeito que nos fixo sentir -sei que non son o único que se cabreou co feito- malamente trasladados á pequena pantalla de xeito tal que nin o propio Jordi (que é catalán) se atrevería a facer cos seus como o fixo cos galegos. Samantha, que é madrileña, non marcaría os dicires dos seus paisanos , como tampouco o faría Pepe cos seus coterráneos toledanos de Illescas, uns e outros con estereotipos ben significados entre os seus paisanos. 

Por que non o fixeron en Catalunya?. Por que non o fixeron en Euskadi?. Por que no o fixeron en Madrid?. Talvez porque saben que se lles viría enriba a de Deus é Cristo?. 

Non, non estiveron vostedes moi finos. Non merecen, no que atinxe a Galicia, un mandil branco. Nin unha culler de prata. Galicia e os galegos non nos merecemos ese ridículo “acento” co que se retrataron a vostedes nun papel que non lles corresponde e porque, insisto, a súa comicidade ben a podían esplotar no seu restaurante madrileño. 

Nós, os galegos, cantamos aos chícharos e ao arroz, ás patacas novas, repolos e máis cebolas, que nos gustan. Non desmerecemos dos bascos, dos cataláns, dos madrileños, ou dos toledanos; temos unha gastronomía cunha sona ben gañada, e uns produtos que todo deus alaba. E o noso idioma, o noso “acento”, son nosos, Samantha, Pepe e Jordi. Respecto é o que pedimos. E se lles fai gracia o noso “acento”, fagan o favor: valoren o que os galegos somos máis aló do que no Madrid dos anos 50 representaba no cine Xan das Bolas. Vai sendo hora.

Outros artigos

“Hoy 13 febrero doble felicitación” – Manuel Domínguez

O autor do artigo (á dereita) e Xosé María Fernández Pazos Por qué se celebra el 13 de febrero La elección de esta fecha conmemora el aniversario de la creación de la Radio de las Naciones Unidas en 1946, una emisora diseñada para difundir información sobre paz,...

+

“El Vaticano, el Papa y la inmigración” – Manuel Domínguez

El papa Francisco afirma que rechazar a los migrantes es un "pecado grave" El papa Francisco afirmó que ante el drama de la migración no sirven "leyes más restrictivas" o "la militarización de las fronteras" y que rechazar a los migrantes "es un pecado grave". La...

+

“Ambosores” – Xulio Xiz

O sábado tocou incursión por As Pontes, terras veciñas que a división provincial se empeñou en arredar e a realidade en xuntar, e aí está a autovía entre As Pontes e Vilalba, e os centos de postos de traballo que As Pontes deparou nas décadas pasadas. Visitamos nas...

+

Publicidade

Revista en papel

Opinión

“Desgraciados inmorales” – Manuel Domínguez

“Desgraciados inmorales” – Manuel Domínguez

Desgraciados inmorales. No merecen respirar el aire que respiran. Hasta mayo de 2023, los políticos que trabajan en el congreso solían gastarse un total de 4,5 euros en el menú diario. Pero actualmente, el precio ha ascendido hasta los 6,46 euros. El menú diario...