Pasadas estas cuestións ao plano real, escoitando con atención aos presentes chego a esta conclusión.
Sempre hai a excepción que confirma as regras un % moi minoritario.

A plebe, acepta ser enganada, mais aínda, quere ser enganada, non quere coñecer a realidade, os candidatos membros do seu mesma estirpe sábeno, así que cada quen mentira máis grande.
Os cidadáns do Reino Unido críanse que estaban a vivir nos tempos do imperio, e por non aceptar, hindús ou europeos do leste, adoptaron unha postura radical, dixéronlles que fóra de Europa aforraríanse, o diñeiro que ten que poñer para manter a Unión Europea, que ese diñeiro iría a sanidade e todo era un gran embuste, unha gran mentira, mentira aceptada con tal de ser o imperio que un día foron.
Nós pagamos ao ano para o mantemento de Europa 360 €, e estou satisfeito diso, en liñas xerais.
Os independentistas, vendo o pitoste montado no R U, xustificaron o seu dicindo que eles son diferentes, iso xa o dicía o Pujol, cando naceu a democracia en España, o feito diferencial.
Felipe, o González, perdóolle o de Caixa Catalá, a condición: eu goberno España e ti Cataluña.
Non me estraño dos casos de corrupción da familia honorable, os que hoxe viven nesas terras do separatismo, de que vivirían se non existise ese falso problema creado. Pujol e Mas nunca foron separatistas, pero a día de hoxe o separatismo protéxelles, das súas incompetencias.
O que dicía ao principio, engánanme, améntenme, pero son os meus.
Tête a Tête, dinme “se o teu disme que non me aumentas o soldo, que a vida se encarece, que sobes impostos, non che voto”.
Se lle prometo unha ponte, aínda que non teña río entón vótanme.
As persoas non son idiotas, pero cando forman parte da masa, non me cabe a menor dúbida, amen de non ter idea do significado das palabras, ignoran o que é un suxeito elíptico e logo pasa o que pasa. A moitos lles gusta que o doutor, mesmo sen vaselina tóquelle a próstata.
O que polo seu gusto morre…