“As illas Canarias e Galicia”. Antón Luaces

24 Outubro 2021

Desde moitos anos atrás existe un fondo vínculo sentimental, fraternal, entre canarios e galegos. A estes, os naturais  das illas denominaron sempre “peninsulares” e, cando algo non ía de todo ben -lembro un partido de fútbol no estadio insular de Las Palmas entre o equipo local e o Murcia, con Montes (galego) de porteiro do equipo grancanario, encontro moi desputado  e que gañaron os locais-  eramos “godos”. Saiamos do estadio -daquela a medio construir- meu pai e dos compañeiros seus de traballo, e máis eu, un cativo de poucos anos -6 recén cumpridos- con moita curiosidade pero sen coñecemento ningún de nada que non fose chuchar cana de azucre ou lamber unha tostada de nata de leite de cabuxa (leite de vaca non había daquela na illa). 

Ao sairmos do recinto deportivo, un dos amigos de meu pai,  canario ata os miolos, dixo: “Para ser godo, nuestro portero no lo hizo mal”. Meu pai sorríu e respostou: “Los godos, amigo Correa, y más todavía si somos gallegos, servimos incluso para que ascienda a primera división la Unión Deportiva”. Poucos días despois, o volcán San Juan (coñecido tamén como o Nambroque e Las Manchas) entraba en erupción na illa de La Palma. 

Era o ano 1949. Na dorsal de Cumbre Vieja -como acontece desde hai case mes e medio- La Palma gomitaba lume, fume e materia piroplástica que, ao tempo que facía medrar en altura parte da contorna da illa canaria máis alonxada do continente, poñía a proba -ao igual que agora acontece- a solidariedade de todos cantos viviamos nas illas, especialmente os galegos residentes maioritariamente no Puerto de la Luz por se adicar ao sector marítimo-pesqueiro.

Lembro os moitos contactos entreles -debera dicir entre nós, pero eu era, repito, un cativo de seis anos- para levar axuda aos palmeros, e os barcos galegos ou con galegos a bordo que cada pouco poñían proa desde o Puerto de la Luz ás costas palmeras con materiais e axudas para os poucos habitantes que daquela a tiña a illa.

Foron unhas semanas de tecer e destecer entre galegos e canarios. Un ir e vir que eu non entendía, pero que agora rememoro porque, dalgún xeito, todo o que se vive na illa da Palma é repetición dunha longa e vella historia que marca en boa medida o carácter dos canarios e, nomeadamente, dos palmeros que sinten, unha outra vez, como o concello do Paso volve ser escenario que alumean as bocas volcánicas das súas montañas.

Os godos, os peninsulares galegos que repetimos historia contemplamos agora consternados como os ríos de lava destrúen e constrúen, achican e fan medrar a liña de costa da illa bonita, concedendo aos fondos mariños unha nova visión  negragrís que sirve de contrapunto a peixes multicores que retornan ao que sempre foi de seu no novo sustrato aínda que con variedade de formas: clastitas, tubos, pillows, corrugacións de enfriamento, gretas alongadas que grazas ao ROV Liropus -que recolle mostras de sedimentos e rochas- permite que todos teñamos certezas que, no ano 1949, para nada tiñamos os avecindados en calquera das sete -hoxe oito, oficialmente- illas canarias, da que La Palma era ata o de agora a gran descoñecida.

A conexión Galicia-Canarias existe desde sempre. E na actualidade, cun fondo sentimento de irmandade que ninguén disimula.

Outros artigos

“Recado de escribir para Julio Cortazar”. Alberto Barciela

Artículo de inauguración del VII Congreso de Editores Europa América Latina Casa América, Madrid, 18 de marzo de 2024 Estimado Julio Cortázar, admirado maestro, Confío en que en la vastedad del universo, al menos del inmemorial te alcancen estas reflexiones. Si te...

+

“Ata logo Tucho” – Fernando Sarasketa

Tucho díxolle á súa neta: lévame ao Faro de Corrubedo. Creo que foi unha das últimas viaxes ou excursións que fixo, era un home de Ribeira, da súa terra, pero tamén un algo viaxeiro e con interese por coñecer outros lugares. En Corrubedo, era un bonito día de sol,...

+

Publicidade

Revista en papel

Opinión

“Manual del Buen Corrupto”. José Castro López

“Manual del Buen Corrupto”. José Castro López

El primer principio del Manual del Buen Corrupto es la petición que el subordinadohace a su jefe: “No te pido que me des, te pido que me pongas allí donde se reparte eldinero” y ya se encargará él de que ese reparto sea equitativo de acuerdo con la máximael que parte...

“No le dejéis morir.”. Manuel Dominguez

“No le dejéis morir.”. Manuel Dominguez

Se llama valle alto, todo verde un pequeño rio marca frontera, antaño el viento rompía el silencio en su ausencia, hoy solo un solitario mugido, dos vacas al fondo, mas allá 4 puntos blancos, son las ovejas de tía Filomena, las vacas del tío Aurelio. Él me lleva a un...