Os III Encontros Troyanos celebrados fai uns poucos días, permitiu que se reunisen en Santiago un bo número de agrupacións de tunos de España, Portugal e mesmo Porto Rico, convidados por Cásaa Museo da Troia (por certo,
se non se estivo nunca é unha visita inaprazable) e a súa agrupación musical Troyanos de Compostela. Todos contribuíron a crear coa súa alegría e a súa música que na cidade vivísese unha atmosfera distinta.
Os tunos que son á súa vez cantores, músicos, xograres, poetas e desde logo bohemios son unha tradición que entronca coas raíces humanísticas europeas dos séculos XIV e XV. Xa no ano 1348 o Rei Sabio, Alfonso X facía
referencia aos Tunos no seu Código das Sete Partidas definíndoa como “Tuna é Yuntamiento que é dato d´ escholares trobadores, por aver mantenencia, andar as terras e servir donas dellas con cortesanía”.
A Tuna é mestra de vida, e o primeiro que exercita é a humildade, posto quemoitos estudantes grazas ao pasar a súa pandeireta e recibir diñeiro pola súa música, coñeceron os mellores lugares e prazas de leste e outros países.
Insignia tamén xenerosidade, debido a que se aprende a cantar e tocar buscando o simple pago dun sorriso.
Un columnista con trienios sabe que defender a Tuna é un de avisperos que non debe pisar se o que buscas é non enfrontarche con eses falsos (sobre todo – as) progresistas, que afirman con tanta contundencia como descoñecemento, que esta é de dereitas, que é un anacronismo medieval e que ofende ás mulleres. E o que é peor, que está chea de persoas demasiado vitalistas,
divertidas e ata “ dicharacheras!”. E claro, por suposto que isto resulta inadmisible. Como se pode consentir que a universidade do século XXI teña a esta xente entre o seu público? Porqué tolerar aos que van pola vida dando
brincos, regalando clavelitos (musicais ou florais), cometendo o pecado mortal de tratar de seducir a compañeiras de clase e sen máis aspiración que regalarnos alegría da saudable e sostible.
A Tuna non é dunha época nin dun partido político, nela caben todos: persoas de esquerdas, de dereitas, de centro. Transcende á política, traspasando a fronteira dos tempos modernos, sen chegar a desaparecer a pesar das
profecías dos máis cenizos (aquí tamén, sobre todo – as) que así o auguraban.
A Tuna que España exportou ao mundo non é unha comparsa de persoas que se disfrazan para divertirse, senón unha agrupación cultural de músicos magníficos, conformada por antigos ou actuais estudantes universitarios.
Precisamente esta condición e o seu obxectivo de vivir a música e esparexela, espertando emocións #ante quen quere gozala, lévaos a cultivar calidades como o respecto, a lealdade, a camaradería, a empatía, ou o compromiso social altruísta.
“Na Tuna, que é crisol de amigos novos e probanza de antigos, atópanse firmes amizades e amores, platónicos e non platónicos, constantes e efémeros que forman un colorido grupo humano. Coas viaxes apréndese a coñecer aos demais, a toleralos e a sentirse parte dunha humanidade que excede as fronteiras e as linguas, sendo os Tunos, sen pretendelo, os continuadores dunha tradición secular”, do Libro do Bo Tunar de Emilio da Cruz e Aguilar de 1967.
“Salvar unha vida a máis de 300 millas mar adentro da costa coruñesa” – Antón Luaces
O helicóptero de Salvamento Marítimo Helimer 407, con base no aeroporto coruñés de Alvedro, foi mobilizado a pasada fin de semana polo Centro de Coordinación de Salvamento Fisterra para proceder á evacuación dun tripulante dun buque-guindastre que navegaba a...