“A Tuna pasou!”. Antonio Constenla

14 Outubro 2021


Os III Encontros Troyanos celebrados fai uns poucos días, permitiu que se reunisen en Santiago un bo número de agrupacións de tunos de España, Portugal e mesmo Porto Rico, convidados por Cásaa Museo da Troia (por certo,
se non se estivo nunca é unha visita inaprazable) e a súa agrupación musical Troyanos de Compostela. Todos contribuíron a crear coa súa alegría e a súa música que na cidade vivísese unha atmosfera distinta.
Os tunos que son á súa vez cantores, músicos, xograres, poetas e desde logo bohemios son unha tradición que entronca coas raíces humanísticas europeas dos séculos XIV e XV. Xa no ano 1348 o Rei Sabio, Alfonso X facía
referencia aos Tunos no seu Código das Sete Partidas definíndoa como “Tuna é Yuntamiento que é dato d´ escholares trobadores, por aver mantenencia, andar as terras e servir donas dellas con cortesanía”.
A Tuna é mestra de vida, e o primeiro que exercita é a humildade, posto quemoitos estudantes grazas ao pasar a súa pandeireta e recibir diñeiro pola súa música, coñeceron os mellores lugares e prazas de leste e outros países.
Insignia tamén xenerosidade, debido a que se aprende a cantar e tocar buscando o simple pago dun sorriso.
Un columnista con trienios sabe que defender a Tuna é un de avisperos que non debe pisar se o que buscas é non enfrontarche con eses falsos (sobre todo – as) progresistas, que afirman con tanta contundencia como descoñecemento, que esta é de dereitas, que é un anacronismo medieval e que ofende ás mulleres. E o que é peor, que está chea de persoas demasiado vitalistas,
divertidas e ata “ dicharacheras!”. E claro, por suposto que isto resulta inadmisible. Como se pode consentir que a universidade do século XXI teña a esta xente entre o seu público? Porqué tolerar aos que van pola vida dando
brincos, regalando clavelitos (musicais ou florais), cometendo o pecado mortal de tratar de seducir a compañeiras de clase e sen máis aspiración que regalarnos alegría da saudable e sostible.
A Tuna non é dunha época nin dun partido político, nela caben todos: persoas de esquerdas, de dereitas, de centro. Transcende á política, traspasando a fronteira dos tempos modernos, sen chegar a desaparecer a pesar das
profecías dos máis cenizos (aquí tamén, sobre todo – as) que así o auguraban.
A Tuna que España exportou ao mundo non é unha comparsa de persoas que se disfrazan para divertirse, senón unha agrupación cultural de músicos magníficos, conformada por antigos ou actuais estudantes universitarios.
Precisamente esta condición e o seu obxectivo de vivir a música e esparexela, espertando emocións #ante quen quere gozala, lévaos a cultivar calidades como o respecto, a lealdade, a camaradería, a empatía, ou o compromiso social altruísta.
“Na Tuna, que é crisol de amigos novos e probanza de antigos, atópanse firmes amizades e amores, platónicos e non platónicos, constantes e efémeros que forman un colorido grupo humano. Coas viaxes apréndese a coñecer aos demais, a toleralos e a sentirse parte dunha humanidade que excede as fronteiras e as linguas, sendo os Tunos, sen pretendelo, os continuadores dunha tradición secular”, do Libro do Bo Tunar de Emilio da Cruz e Aguilar de 1967.

Outros artigos

“Recado de escribir para Julio Cortazar”. Alberto Barciela

Artículo de inauguración del VII Congreso de Editores Europa América Latina Casa América, Madrid, 18 de marzo de 2024 Estimado Julio Cortázar, admirado maestro, Confío en que en la vastedad del universo, al menos del inmemorial te alcancen estas reflexiones. Si te...

+

“Ata logo Tucho” – Fernando Sarasketa

Tucho díxolle á súa neta: lévame ao Faro de Corrubedo. Creo que foi unha das últimas viaxes ou excursións que fixo, era un home de Ribeira, da súa terra, pero tamén un algo viaxeiro e con interese por coñecer outros lugares. En Corrubedo, era un bonito día de sol,...

+

Publicidade

Revista en papel

Opinión

“Manual del Buen Corrupto”. José Castro López

“Manual del Buen Corrupto”. José Castro López

El primer principio del Manual del Buen Corrupto es la petición que el subordinadohace a su jefe: “No te pido que me des, te pido que me pongas allí donde se reparte eldinero” y ya se encargará él de que ese reparto sea equitativo de acuerdo con la máximael que parte...