1974, Doce badaladas, como doce puñais que se cravan no peito.
Doce marteladas impotentes.
Un dogal de moitos cables, coma se fose un aforcamento rodea a torre que se resiste.
Unha maquina de moitos, moitos cabalos modernos galopan tentando tirar a campá que se resiste, tiña 66 anos de vida.
Non só eras 66 anos de vida, era a dignidade que sucumbía ante a inútil incompetencia.
Era un pobo falto de valentía.
Era un silencio sonoro, un berro de impotencia.
É a unha do mediodía, así o canta o reloxo, que esta a piques de fenecer.
Pedra a pedra van caendo, en mudo silencio, as frechas imperiais permanecen negándose a morrer, fenecerían ao ano seguinte.
Quen isto escribe, covardemente fai de notario da defunción.
Nin unha misa de réquiem, morre, asasínano ante a mirada impávida dun pobo que se deixa morrer.
Os seus ósos din eran vellos, xa non resistían, pero unha UCI podería salvarlle, polo menos a súa imaxe exterior.
Vítimas do dedo índice, como hoxe, como onte, rogo aos deuses, non sexa un mañá.
Os cataventos anárquicos, un mira ao leste, outro ao oeste, outros miran ao chan que bebe bágoas de impotencia, de dor, de falta de valentía, de carraxe contida.
Dentro de dous anos, medio século de historia, que uns queren esquecer, e outros vivila como presente.
A vida é un Don, quen non loita por iso, non o merece.