Para chegar á cúspide sóbese chanzo a chanzo, non hai ascensor, hai un duro, un traballoso sacrificio cotián.
Para chegar á súa casa hai que subir unha costa, onde os que peiteamos canas, costa xa o seu.
Nós vemos na pantalla desde hai tempo, as súas marcas, os seus premios, os seus triunfos, pero non vemos que hai que levantarse ás 6 da mañá, para facer os exercicios correspondentes, logo estudar, descansar, tomar aire e seguir adestrando.
Chégase á cima banzo a banzo, e cada banzo é un duro sacrificio que hai que asumir, nunca renderse, mirar ao horizonte, até lograr a meta soñada.
Vemos actores, actrices na pantalla e que ben locen, non vemos horas e horas de estudo, aprendendo un guión, iso non sae n a pantalla.
Todos temos a nosa utopía, a de Ana é a súa avoa, un exemplo de muller loitadora.
Di Ana “A miña avoa sempre foi un referente. Non sabía falar castelán porque non puido ir á escola. Tivo que quedar tratando as vacas, a horta, o prado, a vida rural de antes. E aínda así sempre tentou aprender, escribir, transmitir aos netos que hai que estudar para formarse”.
Detrás de todo éxito, hai un duro e difícil traballo, non de días, anos de vida, vida entregada ao que un ama.
A memoria do éxito é efémera, e agora toca ir buscando metas para labrarse un certo futuro, para quen está acostumada ao sacrifico non lle será difícil.
Sen sementa, non haberá colleita.
