Moitos políticos e gobernantes non se cansan de repetir que paguen a crise os que a xeraron. Seguro que algúns destes responsables públicos son persoas sinceras e honradas, por iso saben que moita culpa da actual crise mundial é de todos nós (uns máis que outros, evidentemente), os que vivimos nos chamados países occidentais.
Durante moito tempo vivimos por encima das nosas posibilidades crendo que os dereitos adquiridos serían eternos e non pensamos máis aló do noso propio interese persoal. Abusamos de maneira consciente da sanidade pública, da política de bolsas, das baixas médicas, das prestacións por desemprego, mesmo das xubilacións anticipadas e os expedientes de regulación de emprego masivos. Tiñamos que posuír a vivenda habitual en propiedade e unha segunda ou terceira vivenda, un turismo por cada un dos membros da familia, ultimamente xa non era suficiente un mes de vacacións ao ano, senón que aproveitabamos, case todos os fins de semana, para gozar de estancias curtas en hoteis, hostais, casas rurais ou balnearios e gozando con suculentas mariscadas.
Fuxiamos constantemente da realidade e nada queriamos saber dos 80 millóns de pobres que hai nos vinte e sete países da Unión Europea, nin os miles de nenos e mulleres africanos que morren literalmente de fame por culpa das políticas mercantilistas dos países ricos que prefiren mirar para outro lado e permitir a corrupción gobernamental nesas comunidades. O máis triste é que, a pesar da crise e dos millóns de indignados do planeta, os pobres son cada vez máis pobres e os ricos máis ricos.