Cando falla a sementeira
Coidas a terra, sementas boa semente, traballas duro, os bois dan de si, o po aférrase á túa húmida pel e esperas boa colleita.
O mesmo fas cos cos fillos, dás de ti o mellor que podes, tentas ser un exemplo, bo gardián do respecto e o amor á familia.
O tempo traizoa a sementeira, os fríos, as xeadas, as choivas, esnaquizan o ano de traballo, sofres choras de impotencia, pero mantés a fe, que o ano que vén tal vez haxa máis sorte, gardas as bágoas para outra ocasión máis oportuna.
Primeiro a hipoteca, logo vendes o tenreiro para o futuro dos fillos, queres que teñan escola para que non sexan escravos da terra como ti.
Xa non hai quen pode a viña, as estrugas empezan a habitar o campo, ves que a túa esposa sempre mira ao horizonte atreves da xanela, como esperando o que non chega.
Esperabades recoller algún froito do amor sementado, os fillos botaron raíces noutras terras, o silencio crucifica.
Cando as colleitas non eran boas embargábache a tristura, pero a falta de froito nesta colleita do amor, crucifica, martiriza, ela chora en silencio, os seus xemidos, son coitelos que se cravan no corazón.
Nalgunha visita esporádica, lembran xa non hai patacas, nin chourizos, nin ovos como outrora, ela nunha esquina garda silencio, pero ti valente dis, fillos meus, xa non hai bois, só soidade e silencio, e dous anciáns que para non sufrir máis xa non temos calendario, non contamos o tempo, a túa nai na xanela garda a esperanza.
Se necesitades algo dicilo, nada, estamos ben, pero, desde a equina silenciosa di a nai posta en pé, fillos meus cando vós tivestes que pedir?, antes que chegasen as ganas para comer, nunca fame, comida na mesa, antes que os zapatos falasen, outros novos, e boa roupa para combater o frío do inverno, algunha vez ensinámosvos a pedir, esperades da miña ou do voso pai a mendicidade, seica o amor hai que esmolalo.
Cando a colleita era mala sufrimos, pero cando non fecunda a semente do amor, isto martiriza, frustra, mata e enterra, isto doe, isto é o peor dos fracasos, que non fecunde a semente do amor, que con tanto sacrificio plantamos e coidado.
E se non aprendestes, sufrimos por vós, que será de vós en anos vindeiros, que podedes ensinar aos nosos netos.