“In memoriam: Kiko Betanzos. Ata sempre, amigo”. Jacobo Otero Moraña

18 Xuño 2021

Cando onte enviei o meu último artigo á redacción, aínda non tiña coñecemento de que se produciu unha nova traxedia na mar. Ao longo da tarde fun tendo máis datos, aínda que a noticia seguía en desenvolvemento. Ao final, confirmáronse os peores presaxios. O ferido grave e o desaparecido tornaron en defuntos, cousa que sempre é terrible. Pero máis aínda cando resulta que coñeces persoalmente a unha das vítimas. Vaia desde aquí todo o meu respecto cara ás familias de ambos os falecidos. A única diferenza entre eles é que cun tiña relación e co outro non.

Kiko Betanzos era unha desas persoas ás que case sempre vías cun sorriso no seu rostro. Se alguén me pregunta se eramos moi amigos, xa digo de entrada que non. Agora ben, creo que ambos nos caïamos ben. Nunca faltou o saúdo cada vez que nos cruzabamos. Máis aínda cando coincidiamos neses días tolos de Dorna.

Coincidín con el por última vez hai quince anos, e non precisamente en terras barbancesas. Eu fora facer as compras ao Carrefour e foi entón cando case me dou de fronte con alguén de trazos familiares. A el debeu pasarlle o mesmo, porque tras o titubeo inicial, case nos saíu á vez: “E ti que fas aquí?”. Pois resultou que eu case acababa de chegar a terras almerienses, mentres que el formaba parte da tripulación dos ferrys de Transmediterránea que recalan no seu porto.

Falamos durante un intre, para acto seguido despedirnos amistosamente. Logo, grazas ás redes sociais, seguimos mantendo contacto. Máis dunha vez colocaba o boneco do sorriso neses chistes malos que adoito colgar cada mañá. Ese sorriso que lle caracterizaba e que herdou o seu fillo (un clon seu en pequeno).

Pois aquel encontro casual converteuse na última vez que nos vimos cara a cara. Imposible pensar que a traxedia ía cernerse sobre el. Pero así é a vida. E todos os que traballamos no mar, somos conscientes dos caprichos de devandito medio. É inevitable pensar nesa desazón que acompaña aos nosos familiares cada vez que saímos. A recado, nin el, nin eu, nin a maioría, somos conscientes do perigo. Pero ás veces o océano encárgase de lembrarnos que é un elemento hostil.

Por máis que a un lle guste escribir, nunca é grato facer unha nota destas características. Agora ben, considero necesario lembrar ás boas persoas que nos deixan. E como me nego a terminar de forma luctuosa, quero lembrar a Kiko coa súa camiseta dos Queimacasas, no alto da costa da Mámoa debullando a conta atrás para dar saída ás carrilanas. Non me cabe dúbida de que a tal hora estará a compartir o Paraíso con outros “dorneiros” ilustres que lle precederon na viaxe.

Un abrazo enorme para a súa muller e fillo, aos seus pais e a todos os seus seres queridos.

Outros artigos

“Recado de escribir para Julio Cortazar”. Alberto Barciela

Artículo de inauguración del VII Congreso de Editores Europa América Latina Casa América, Madrid, 18 de marzo de 2024 Estimado Julio Cortázar, admirado maestro, Confío en que en la vastedad del universo, al menos del inmemorial te alcancen estas reflexiones. Si te...

+

Rematan en Outes os traballos para mellorar os accesos en Braño

O Concello de Outes informou de remate dos traballos programados para mellorar os accesos no lugar de Braño, dentro dun proxecto do POS+2022 (Deputación da Coruña) que tamén inclúe actuacións en Mosteiro e Vilariño, no Freixo. Dende o Consistorio engadiron que nos...

+

Publicidade

Revista en papel

Opinión

“Ata logo Tucho”  – Fernando Sarasketa

“Ata logo Tucho” – Fernando Sarasketa

Tucho díxolle á súa neta: lévame ao Faro de Corrubedo. Creo que foi unha das últimas viaxes ou excursións que fixo, era un home de Ribeira, da súa terra, pero tamén un algo viaxeiro e con interese por coñecer outros lugares. En Corrubedo, era un bonito día de sol,...