Cando onte enviei o meu último artigo á redacción, aínda non tiña coñecemento de que se produciu unha nova traxedia na mar. Ao longo da tarde fun tendo máis datos, aínda que a noticia seguía en desenvolvemento. Ao final, confirmáronse os peores presaxios. O ferido grave e o desaparecido tornaron en defuntos, cousa que sempre é terrible. Pero máis aínda cando resulta que coñeces persoalmente a unha das vítimas. Vaia desde aquí todo o meu respecto cara ás familias de ambos os falecidos. A única diferenza entre eles é que cun tiña relación e co outro non.
Kiko Betanzos era unha desas persoas ás que case sempre vías cun sorriso no seu rostro. Se alguén me pregunta se eramos moi amigos, xa digo de entrada que non. Agora ben, creo que ambos nos caïamos ben. Nunca faltou o saúdo cada vez que nos cruzabamos. Máis aínda cando coincidiamos neses días tolos de Dorna.
Coincidín con el por última vez hai quince anos, e non precisamente en terras barbancesas. Eu fora facer as compras ao Carrefour e foi entón cando case me dou de fronte con alguén de trazos familiares. A el debeu pasarlle o mesmo, porque tras o titubeo inicial, case nos saíu á vez: “E ti que fas aquí?”. Pois resultou que eu case acababa de chegar a terras almerienses, mentres que el formaba parte da tripulación dos ferrys de Transmediterránea que recalan no seu porto.
Falamos durante un intre, para acto seguido despedirnos amistosamente. Logo, grazas ás redes sociais, seguimos mantendo contacto. Máis dunha vez colocaba o boneco do sorriso neses chistes malos que adoito colgar cada mañá. Ese sorriso que lle caracterizaba e que herdou o seu fillo (un clon seu en pequeno).
Pois aquel encontro casual converteuse na última vez que nos vimos cara a cara. Imposible pensar que a traxedia ía cernerse sobre el. Pero así é a vida. E todos os que traballamos no mar, somos conscientes dos caprichos de devandito medio. É inevitable pensar nesa desazón que acompaña aos nosos familiares cada vez que saímos. A recado, nin el, nin eu, nin a maioría, somos conscientes do perigo. Pero ás veces o océano encárgase de lembrarnos que é un elemento hostil.
Por máis que a un lle guste escribir, nunca é grato facer unha nota destas características. Agora ben, considero necesario lembrar ás boas persoas que nos deixan. E como me nego a terminar de forma luctuosa, quero lembrar a Kiko coa súa camiseta dos Queimacasas, no alto da costa da Mámoa debullando a conta atrás para dar saída ás carrilanas. Non me cabe dúbida de que a tal hora estará a compartir o Paraíso con outros “dorneiros” ilustres que lle precederon na viaxe.
Un abrazo enorme para a súa muller e fillo, aos seus pais e a todos os seus seres queridos.