Mentres os ecoloxistas volven cargar contra a pesca de arrastre, a Unión Europea carga as tintas no Pacto Verde Europeo, unha estratexia comunitaria para o crecemento que para nada ten en conta ao sector pesqueiro e que fixa o obxectivo no estímulo da economía e a creación de emprego baseados na aceleración da transición ecolóxica de modo rendible. É coma se ese Pacto Verde non afectase negativamente á pesca, cando a rendibilidade do mesmo pasa por encima dos orzamentos pesqueiros porque se basea nun apoio decidido e preestablecido á economía que sustentará en toda a UE á acuicultura que produce moluscos e especies de auga doce. Porque, no fondo, o que está claro é que os pasos que a Comunidade Europea dá e obriga a dar aos seus Estados membros encamíñanse ao desenvolvemento acuícola polo que só aposta o establishment e non os cidadáns.
Mentres que o consumidor europeo de peixe e marisco, incluso o que fía boa parte da súa saúde ao consumo de conservas mariñas, nunca perde de vista o mar, a nova estratexia da UE que é o Pacto Verde Europeo aposta por acelerar a transición ecolóxica de forma rendible para facer máis aceptable a acuicultura en todo o territorio comunitario e lograr que sexa, como sector, máis competitivo e resiliente, que garanta a subministración de alimentos nutritivos e saudables, que reduza a dependencia da UE das importacións de alimentos mariños, que cre oportunidades económicas e postos de traballo, e convértase nun referente global en materia de sustentabilidade.
Son directrices tendentes a guiar o uso de múltiples instrumentos e fondos dispoñibles para brindar apoio á acuicultura da Unión e apoiar así a lexislación comunitaria aplicable.
Despréndese de todo iso que, ou ben a pesca e o marisqueo “xa” non resultan rendibles para a Unión e as súas formulacións de futuro, ou que a pesca e o marisqueo non teñen futuro na planificación comunitaria.
Os obxectivos son moi claros e precisos, polo que pode colegirse que na Unión saben o que queren aínda a pesar de que non coincidan para nada co que o sector marítimo-pesqueiro (neste caso o español) precise: os obxectivos interrelacionados a lograr para desenvolver resiliencias e competitividade, participar na transición ecolóxica, garantías de aceptación social e a información ao consumidor, e incrementar o coñecemento e a innovación con repercusións beneficiosas nas producións acuícolas de moluscos (un segmento moi desenvolto en Galicia en canto ao mexillón e as distintas especies de ameixa) e especies de auga doce.
A proposta da Comisión de fixar o novo Regulamento de Control da Pesca incide nas obrigacións da trazabilidad a todos os produtos da acuicultura, especialmente aos procesados e aos importados de terceiros países. Cabe preguntarse se cos mesmos efectos de control e trazabilidad do panga ou os produtos conserveiros importados aos países comunitarios sen que para eles rexan os mesmos controis que os establecidos para os españois cos que compiten ventajosamente en prezos, que non en calidade debido, en moitos casos, á exención de aranceis.
Quen vai garantir a sustentabilidade e rendibilidade desa acuicultura que a Unión promove á conta da pesca e o marisqueo?. Vai compensar á pesca e o marisqueo polos prexuízos que poden derivarse para eles do apoio sen fisuras ás acuicultura cando, como é sabido, está a reformularse incluso o sistema de axudas a, por exemplo, o combustible dos buques de pesca?.
O Pacto Verde Europeo no que centra o seu interese a Unión tenta modificar nalgúns aspectos importantes a estrutura que, actualmente, mantén en pé -polo menos en España- a acuicultura: o policultivo na acuicultura en estanques e pensos, e para a creación ou a acuicultura multitrófica integrada (na que os refugallos dunha especie son reciclados para converterse a achegas (fertilizantes, alimentos, etc.) para outra, coa intención de desenvolver o potencial da propia acuicultura en canto ao abastecemento sostible e pensos, e para a creación alternativa e sostible (a sustentabilidade é unha fixación na formulación) de empresas e postos de traballo, especialmente en zonas nas que as opcións laborais son limitadas. Por exemplo, e tras o exposto, naquelas poboacións que sen dúbida poden sentir a poutada dunha acuicultura máis que apoiada por uns fondos europeos que se negan á pesca ou que se invisten precisamente onde esta menos o necesita.
