Cos mares comunitarios abarrotados de peixe, ao dicir dos pescadores españois, as institucións pesqueiras sosteñen que as pesqueiras, a efectos das cotas de repartición anual, están practicamente esgotadas. Os armadores, en cambio, consideran que é necesario unha mellor repartición de cotas, porque hai stock que garante o Rendemento Máximo Sustentábel (RMS) da maioría das especies de interese comercial para a frota española.
Para a Comisión Europea e algunhas asociacións medioambientais, a xarda está esgotada e a anchoa ten moi pouco papel que xogar no Cantábrico, o atún vermello mellor non “meneallo” e o bonito é un visto-non visto. Para o sector, é necesario un cambio -que se reclama insistentemente desde hai anos- no sistema de repartición de TAC e cotas, e os mariñeiros fala n e non pairan da cantidade de exemplares que case todas as especies que se poden “ver” no mar. Nunca, nos últimos anos, viuse” tanto pescado no mar. Exemplares que, obviamente, non poden capturar porque non hai licenza para iso debido ás cotas establecidas polo Consello de Ministros de Pesca da UE.
Suroeste de Eivissa. Porto de San Antonio de Portmany. Polo menos un par de ducias de barcos atuneiros e arrastreiros agardaban onte, xoves, a pór en práctica os seus sistemas de pesca de atún vermello, cuxa veda foi aberta o mércores. A do atún vermello é unha pesca especialmente regulada e moi dirixida aos intereses moi concretos de especialistas na súa localización.
Os pesqueiros, segundo medios de comunicación locais, eran visibles desde a costa de Portmany, e son “só a punta do iceberg” porque, en realidade, son decenas os pesqueiros que, ondeando bandeiras de distintos países mediterráneos, agardan como con luxuria, albiscar os primeiros atúns vermellos, pezas sumamente cobizadas e que empresas como Balcegó e Fontes situaron como unha especie de barreira na costa entre Denia e Eivissa.
Son barcos -algúns italianos, alugados polas citadas empresas- que están aí porque os seus patróns e tripulantes, do mesmo xeito que os seus armadores, saben que en calquera momento o atún aparecerá, como chegaron a aparecer nas radas dalgúns portos mediterráneos á caza e captura de peixes menores que son o seu sustento.
Atuneiros e, como se indicaba anteriormente, arrastreiros alacantinos dispostos todos eles a repetir a faena, cando en tan só 72 horas, completaron a cota que podían pescar.
Mentres isto ocorre no que din é un mar “vixiladísimo”, no Cantábrico Noroeste non hai senón expectativas, coñecidas as escasas cotas, as cotas mermadas e os aparellos nos carros varadeiros, nos peiraos e galpóns porque os barcos teñen poucas, case ningunha, posibilidades teñen de facer caixa. Todo iso malia a evidencia de que hai peixe para dar e tomar. Pero os barcos apenas senten nas súas cubertas a efervescencia que produce a chamada do patrón a alistar e “largar” os aparellos que dormen o sono dos xustos.
Os barcos que poden pescar, os que soñan coa anchoa, a xarda, a sardiña, o xurelo -especies matafame- senten nos seus espaldares -a cuberta- a auga das mangueiras que os limpan e o peso das botas duns homes que van e veñen sen présas, sen abafos, sen alegría, sen o ánimo de saber que van pescar o que os sistemas de axuda e a experiencia do patrón de pesca indican. Bruxelas non pesca. No coment.
Nos portos hai anos que non soan as sirenas das lonxas indicadoras da entrada dun barco con tal ou cal carga a desembarcar e vender en lonxa ao mellor ofertante. Quen máis, quen menos, espera a que a eólica mariña os retire e os barcos acaben por venderse para despece.
Nada novo. Todo previsible. Amén.
