Ti pregĂșntasme quen son.
Son unha folla seca que baila no vento
Son lagrima, son sorriso.
Son o onte e o hoxe,
a esperanza dun mañå
Son un soño e unha loita
Son un bico e un suspiro
Epidermis famenta de desexo.
Unha boca seca, un soño na noite.
Son pluma, tinta e papel.
Son o gardiån dos teus soños
Son sol que esperta as flores.
Son rio, hacedor de dĂșas beiras.
Son auga fresca que calma a tĂșa sede.
Son a voz que o medo che roubo.
Son espiga que frutifica.
Son lĂșa que #ver os teus soños, gardiĂĄn na noite
Son o bico que humedece os teus beizos
Son pouca cousa, mĂĄis que nada.
Son silencio e ĂĄs veces berros que rompen a noite.
Non me preguntes quen son, pregĂșntame que quero ser.
EntĂłn direiche, quero ser Rocinante e Tizona,
Quero ser poesĂa, escribir os mĂĄis belos e hĂșmidos poemas que o vento poida transportar, quero ser gorrioncillo do amencer, que bicando os hĂșmidos cristais da tĂșa alcoba, dĂgache, amence un novo dĂa, a vida Ă© tĂșa, pertĂ©nceche, non deixes que cha rouben.
Os invidentes, sĂł coñecen anxos con ĂĄs, pero eu coñecinche a ti, e de veras vivĂn con anxos sen ĂĄs, a deus poño por testemuña.
“NĂ©lida Piñón, eterna”. Alberto Barciela
NĂ©lida Piñón fue, deberĂa decir es, un ser de realidades inusitadas, desacostumbradas al menos. Pervive en su obra inmensa, en sus obras, en sus archivos, y sobre todo en el cariño de sus amigos, en el recuerdo de sus admiradores, en la evocaciĂłn permanente de los...