No ano do centenario do afundimento do Santa Isabel, unha das catástrofes máis importantes en Galiza, relatada en infinidade de publicacións: artigos, libros e incluso levada ao cine, por certo, non sen certa polémica, por como son narrados os feitos (nunca chove a gusto de tod@s), todos escritos dende a perspectiva do autor, pero todos eles teñen un nexo en común: en todos eles se nomea a estas mulleres como “As heroínas de Sálvora”. É certo que tamén se fai mención aos seus nomes pero creo que non se lles dou a visibilidade que se merecen como María, Cipriana e Josefa. Sempre se fai referencia a elas en conxunto, nunca como persoas individuais. E, se fosen homes, pasarían a formar parte da historia do mesmo xeito?
Este é so un exemplo das millóns de mulleres que durante séculos foron invisibilizadas en todos os ámbitos. O sistema patriarcal condenou ás mulleres ao ostracismo máis absoluto, e elas non podían ser a excepción.
Este ano no que corren ríos de tinta e voces nos faladoiros dos medios de comunicación sobre se é procedente ou non, polo tema da pandemia, organizar concentracións polo oito de marzo, data icónica para o Movemento Feminista en todo o mundo, porque as mulleres xa alcanzamos a igualdade total, relatan algúns deles, sobre todo dende a dereita máis reaccionaria.
Discrepo profundamente. Creo que hoxe máis que nunca debemos saír á rúa a esixir os nosos dereitos. Precisamente nestes tempos onde no nome da crise sanitaria as mulleres fomos as peor paradas, retrocedendo nos dereitos máis elementais: precariedade laboral, facernos cargo dos coidados dos maiores e nen@s, violencia machista, etc.
Cos anos de loita que levamos dende os movementos feministas e os sacrificios que as nosas antecesoras tiveron que sufrir, incluso moitas delas o pagaron coa súa propia vida, parece que non foron moitos os avances conseguidos despois de séculos de loita cando temos que escoitar
que as nosas reivindicacións poden esperar.
Seguimos a ser discriminadas en moitos ámbitos da sociedade: somos minoría nas cúpulas das institucións, da política, do Poder Xudicial, nos Consellos de Administración das grandes empresas… A brecha salarial e o teito de cristal seguen presentes na vida das mulleres.
A nosa loita ten que continuar, temos que avanzar no reparto igualitario das tarefas, educar a nenos e nenas en igualdade real, seguir ese camiño longo e tortuoso para poder vivir en igualdade e liberdade.
Hoxe puxen o foco en María, Cipriana e Josefa para demostrar que seguimos sendo invisibles. E pido que de unha vez por todas sexan recoñecidas polos seus nomes propios.
Porque foron somos, porque somos serán.
“A pesca de arrastre no punto de mira das organizacións ecoloxistas”. Antón Luaces
Certamente, non é nada novo o posicionamento altamente crítico dos medioambientalistas coa pesca de arrastre de fondo. Pero a campaña que na actualidade se desenvolve contra este sector pesqueiro non fai senon incidir na pretensión de vedar na maior parte dos...