Neste mundo, neste momento que nos toca vivir, a plebe paga a entrada para ocupar un asento no patio de butacas, vai gozar “” da obra, paga a súa entrada para permanecer de observante, sen participar en nada dela, mero espectador.
Diante no foso a orquestra, carente de liberdade tocase o que este en o pentagrama, sen saírse unha nota, eles tamén son escravos por un módico salario, e están ás ordes do director, que non é libre ten que dirixir a obra tal como consta no mencionado pentagrama.
No escenario están os actores que interpretan a comedia ou a traxedia tal como aprenderon no guión.
Non son libres de poñer ou quitar unha palabra, exactamente interpretan o guio aprendido.
Todos son escravos do guionista, do autor da obra, así que a primeira vista o único que ten liberdade é o autor da obra, pero non, non é así, o guionista escribiu a obra ás ordes do produtor, do que pon o diñeiro para montar a obra.
A plebe paga, os actores comen, co traballo dos plebeos, pero non todo, pois o dono do teatro levará preto dun 50%, a metade do recadado, o produtor pagase os gastos e quedase co sobrante, despois de pagar o préstamo ao banco, que foi quen puxo o capital.
Mil letras para chegar a esta última palabra O Capital.
A vida é un teatro, uns son observadores, outros actores, pero o capital decide cando é traxedia ou cando comedia.
Só é libre quen observa desde o faiado, ou tamén coñecido como peite ou tear, alí atopábase Quasimodo, observante desde o alto, libre e independente que vía a obra desde a liberdade que lle dá non formar parte dela.
E por iso o observante é criticado, censurado e visto como inimigo por todas as partes da obra.
Os bufóns usaban sabiamente a risa como mecanismo de comunicación. Burlábanse do rei en público, con insolencia e desenvoltura.
Media España dorme, mentres a outra bosteza.