Cada visita é diferente. Unhas veces a alegría nótaselles no rostro pero noutras moitas ocasións atópanse apagados, de mal humor ou simplemente sen apenas ganas de falar. Afloran os recordos, bos e non tan bos, e ven que xa non están algúns seres queridos ao seu lado.
Uns porque se atopan traballando, outros moi lonxe na distancia ou simplemente inmersos coas súas propias vidas.
Seguen no seu pequeno universo, xunto a persoas da súa mesma idade, con doenzas similares e con decenas de historias diferentes nas que predominan os sacrificios polos seus pais e os seus fillos e moi pouco lecer e
diversión. Algúns non coñeceron o que era dispoñer duns días de vacacións, se deixamos ao carón unha fin de semana. Outros traballaban de sol a sol, no campo ou no mar, toda a vida. A pesar de todo só teñen o
posto, sobrevivindo grazas á súa pequena pensión de xubilación ou
invalidez.
Algunhas destas visitas ao xeriátrico déixanme preocupado, #ante tanto
dor e soidade que padecen algunhas das persoas maiores que alí se atopan.
Por iso dóeme cando me decato que unha familia da Comarca, próxima á residencia de maiores, chega para levar ao seu pai, ante a precaria situación familiar (ambos os cónxuxes quedáronse sen traballo) e necesitan a pensión para sobrevivir. A valentía e dignidade do pai estivo á altura das circunstancias e opta por quedar no centro residencial. Considera que se antes era considerado unha molestia para a familia, agora, por mero interese material, acórdanse del. Non é xusto nin razoable. Prefire pasar os seus últimos días con xente que o quere polo que é e non polo que ten.
Estráñame non ver a esa señora que senta no mesmo lugar… . Doume
unha volta por outra estancia e atópoma soa e triste. Póñolle a miña man sobre a súa cara, abre os ollos e sorrí. Está triste porque lle invaden
os bos recordos vividos xunto ao seu esposo. Este xa pasou a mellor
vida e revive, na súa mente de cando en vez, aqueles anos de tanta
felicidade. Pero, mañá, seguro que volve estar no mesmo lugar.