Velaí a realidade dos que xa somos vellos e levamos no entrecosto o peso da intrahistoria desa Riveira que medra e desborda, desa cidade que se prepara para, nun tempo pouco doado á xolda por mor dun virus que disque coroou a súa estadía nunha terra que non lle corresponde, celebrar a chegada dos Magos, os reis que todo o transforman. Sí, veñen os Reis. Ledicia para os rapaces, ilusión pola ilusión para os pais e maiores das familias e relembranza dun tempo imposible de recuperar.
Debeu ser polo ano 1959 ou 60. Os, daquela, rapaces -uns moquentos que só tiñamos ideas- propuxemos a celebración da que probablemente non fora a primeira cabalgada de reis, pero sí a que se organizou sen a intervención oficial do concello aínda que coa súa colaboración.Encargamos medio cento de fachos a unha empresa se mal non me lembro valenciá, pedimos permisos á alcaldía (que non puxo impedimento algún) para sair polas rúas máis concorridas da cidade e solicitamos á Garda Civil a súa participación cedendo os tres cabalos e outros tantos cabaleiros que se empregaron para trasladar ós cativos ribeirenses esa santa ilusión de ver como os reis, esta vez dacabalo de fermosos exemplares equinos, entraban en Riveira pola rúa Miguel Rodríguez Bautista, pasaban a carón do fermoso edificio da Casa Consistorial e as súas dúas desafiantes torres, baixaba pola rúa Rosalía de Castro, seguía pola Francisco Franco e, na praza de Compostela, baixaba cara ó Malecón ata as inmediacións do cine do Filipino. A cabalgada rematou no campo de fútbol do Grupo escolar Francisco Franco, após un percorrido de aproximadamente unha hora, con centos -non me atrevo a dicir milleiros- de persoas nas beirarrúas aplaudindo a insólita ousadía da rapazada local metida a organizar un evento que máis ben debía corresponder realizar os seus pais.Na herba húmida do campo apagáronse os fachóns valenciáns (non sobrou ningún), demos as grazas ós tres membros da Garda Civil que montaron os cabalos durante todo o percorrido realizado, e cada quen fixo dos seus disfraces o que compría facer: gardar a roupa (sabas como capas, panos ou toallas como turbantes) e limpar a cara os que ían como representantes da soldadesca de cor, ou os que, con tapóns de corcho de botellas renegridos no lume, pintámonos barba e bigote para dar apariencia de persoas maiores.
O campo de fútbol quedou limpo e o local do Frente de Juventudes -onde como cada ano se expoñía un maxestoso Belén ou Nacemento- serviu para deixar a roupa empregada para a cabalgada a bo recaudo porque os “soldados” que acompañaran ós Reis ían cantar panxoliñas na entrada da Casa do Concello. Foi unha experiencia marabillosa, da que me lembro hoxe, cando nada se pode repetir da mesma por culpa do “becho” coronavirus. Daquela non había quen aturara a unha xuventude empeñada en facer algo que para nada tiña que ver coa vida cotiá. E diante nosa ían dúas torres das que algún día teremos que falar aquí: os irmáns Rivas, de profesión gardas municipais (ninguén os denominaba policías municipais) que, como especificaba a orde do concello, deron “resguardo a la cabalgata de Reyes” en todo o seu percorrido.Riveira -cando aínda se escribía o seu nome con “uve”- ía facendo historia dende a iniciativa dos xoves.Emprendedores?. A Deus grazas aínda quedan moitos deles como testemuñas do acontecemento. E que sigan moitos anos máis, porque a maioría xa estamos máis perto dos 80 que dos 65 anos.